HET PROBLEEM VAN DE IMMIGRATIE
IN EEN KATHOLIEK PERSPECTIEF

Immigranten bij hun oversteek van de Middellandse Zee. Sinds de val van Khadaffi kunnen mensensmokkelaars in Libië ongestraft hun zin doen en grof geld verdienen.
Immigranten bij hun oversteek van de Middellandse Zee. Sinds de val van Khadaffi kunnen mensensmokkelaars in Libië ongestraft hun zin doen en grof geld verdienen.

HET fameuze Pact van Marrakesh deed de regering Michel I uiteindelijk de das om. Niettemin keurde de premier het volmondig goed met de steun van een wisselmeerderheid en verklaarde hij in Marokko : « Mijn land zal aan de juiste kant van de geschiedenis staan » (10 december 2018).

De juiste kant ? Dat zal de toekomst moeten uitwijzen, maar voorlopig is de overgrote meerderheid van de Belgen – ruim 85 % in een peiling uitgevoerd door de VRT ! – uitgesproken tegenstander van het akkoord.

Wat is het standpunt van De katholieke Contrareformatie in de 21ste eeuw met betrekking tot het hete hangijzer van de immigratie ?

Op 18 november 2018 organiseerden de Kleine broeders van het H. Hart, de communauteit gesticht door abbé de Nantes, in Parijs een « Controverse sur l’immigration et l’islamisation ». Dit dispuut had de vorm van een rollenspel, waarbij voor- en tegen­standers van de opvang van migranten met elkaar in discussie gingen. Bedoeling was de foute standpunten met argumenten te weerleggen en tot effectieve, toekomstgerichte besluiten te komen : « Wij hebben als enig doel het weerleggen van zoveel dwalingen die dodelijk zijn voor ons land en de toehoorders ervan te overtuigen dat er echte oplossingen bestaan voor de overleving van Frankrijk. »

Uiteraard zijn zowel de problematiek als de oplossingen ook geldig voor ons eigen land, net als trouwens voor alle landen van Europa. Wij vatten het dispuut samen door hierna de welbekende standpunten pro migratie te geven en vervolgens de door een waarachtige katholieke doctrine geïnspireerde antwoorden.

* * *

« Onze westerse landen hebben altijd al opengestaan voor de verwelkoming van vreemdelingen op hun grondgebied, ze hebben dat altijd als een verrijking gezien. »

Het klopt dat Frankrijk bijvoorbeeld altijd een « terre d’accueil » is geweest. Maar vreemd genoeg spreken zelfs vertegenwoordigers van de Kerk tegenwoordig enkel over andere rassen en andere continenten, nooit over andere godsdiensten.

In de 17de eeuw had de Zonne­koning, Lodewijk XIV, voor Frans Canada voorgeschreven dat elke autochtoon die zich zou bekeren tot de katholieke godsdienst als Fransman zou beschouwd worden, onderdaan van de Franse koning en als dusdanig behandeld. Dat was christelijk én menselijk.

De huidige immigratie is echter fundamenteel van een andere aard, want het gaat in meerderheid om moslims die niet bereid zijn om christen te worden.

Na de Tweede Wereldoorlog waren de binnenkomende golven van vreemdelingen het gevolg van de dalende bevolkingscijfers in West-Europa. Tot 1960 stelde dat weinig problemen, omdat de mensen die ontvangen werden in essentie katholiek en Europees waren : Italianen – tussen 1946 en 1950 werden bijna tachtigduizend Italiaanse arbeiders gerekruteerd om in de Belgische mijnen te werken – Spanjaarden, Portugezen, Polen...

In de jaren 1970 veranderde dat gegeven : de immigratie werd een economische immigratie en was vooral afkomstig uit Noord-Afrika. Voor België ging het concreet om Marokkanen, maar ook om Turken.

De overheid moedigde gezinshereniging aan om de “ gastarbeiders ” aan hun nieuwe land te binden. De voorlopige inwijking werd op die manier radicaal veranderd in een definitieve inwijking. En vooral : de immigranten brachten een totaal andere godsdienst met eigen godsdienstpraktijken in Europa binnen, waardoor de plaatselijke bevolking hen als “ vreemden ” bleef beschouwen. Die weerstand heeft nooit gegolden voor de vele Congolezen die na de onafhankelijkheid naar België kwamen, om de eenvoudige reden dat die door onze missionarissen gekerstend waren en het katholicisme beleden : zij waren onze broeders in Christus.

Gezinshereniging werd in de tweede helft van de 20ste eeuw door de overheid aangemoedigd, wat leidde tot een geweldige toename van het aantal Marokkanen en Turken in België.
Gezinshereniging werd in de tweede helft van de 20ste eeuw door de overheid aangemoedigd, wat leidde tot een geweldige toename van het aantal Marokkanen en Turken in België.

Het is dan ook verkeerd om over racisme te spreken. Dat geldt misschien voor een kleine groep landgenoten, maar de overgrote meerderheid is helemaal niet racistisch. Het is de godsdienst van de nieuwkomers die het struikelblok vormt en dat is heel begrijpelijk.

« Het is normaal dat wij moeten betalen voor de fouten van de kolonisatie door vandaag onze grenzen te openen voor de slachtoffers ervan. »

De grote historische fout was niet de kolonisatie, maar de dekolonisatie. Die heeft de islam toegelaten om opnieuw blijk te geven van veroveringszucht, fanatisme en totalitarisme. « Opnieuw », want abbé de Nantes merkte terecht op : « Er bestaat in de wereld een immens islamitisch gebied dat lange tijd een opmerkelijke rust uitstraalde en dat door de kolonisatoren eerder in de steek werd gelaten dan dat zij er uit verjaagd werden. In die tijd was er veeleer sprake van fatalisme dan van fanatisme en van anarchie in plaats van totalitarisme. »

In het koloniale tijdperk was de islam zowel op ideologisch als op politiek vlak verlamd, omdat het grote mohammedaanse gebied opgedeeld was in zones die ieder op zich volkomen waterdicht waren : de Fransen koloniseerden grosso modo Noord-Afrika, de Italianen Libië, de Britten Egypte. Die laatsten hadden ook veel belangen op het Arabisch schier­eiland en in de Levant. In Turkije en Irak overheerste de Duitse invloed. Verder waren er de Nederlanders in Indonesië, de Portugezen op Timor enz. Kortom, alle christelijke volkeren hadden een deel van het reusachtige islamrijk ingepalmd.

Na WO II volgde dan de geleidelijke ineenstorting van het kolonialisme. De conferentie van Bandung (Indonesië) in 1955, waaraan deelgenomen werd door de Afrikaanse en Aziatische landen die kort tevoren onafhankelijk waren geworden, betekende het begin van een nieuw fenomeen : de herwonnen solidariteit onder alle moslims. Nu de christenen vertrokken waren, begon de Oemma – de wereldwijde islamitische gemeenschap – zich opnieuw op te bouwen. Het is dus wel degelijk de dekolonisatie die het begin van de moderne islamitische expansie inluidde.

« De islam is veel verdraagzamer dan hier wordt beweerd, kijk maar naar het respect dat de christenen in een land als Algerije genieten. »

De waarheid is integendeel dat in Algerije – en in veel andere moslimlanden – een islamitische terreur heerst. Het persoonlijk getuigenis van pater Bernard Lefebvre, witte pater van de missiecongregatie gesticht door kardinaal Lavigerie, spreekt boekdelen. Hij leefde in Algerije van 1974 tot 2013. Vanaf 2000 was hij in Algiers rector van de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Afrika. Gedurende tien jaar hield hij zich bezig met de restauratie ervan na een aardbeving. « Ik kon de basiliek niet verlaten met een Romeinse boord of een kruisje op mijn vest. Dan zou ik ogenblikkelijk lastiggevallen, bedreigd en... vermoord geweest zijn. Ondanks mijn uiterste voorzichtigheid was ik toch het slachtoffer van een aanslag. »

Ook pater Paul-Elie Chekroun verklaarde in het openbaar tijdens zijn bezoek aan Parijs in maart jl. : « Ik kan in Algiers mijn religieus dienstwerk onmogelijk uitvoeren buiten de kerk. Als ik buitenkom, mag ik geen enkel christelijk onderscheidingsteken dragen, anders riskeer ik aangevallen te worden. Bekeerde moslims moeten zich echt verstoppen, want men beschouwt hen als verraders en afvalligen. Volgens de Koran verdienen ze de dood. »

In 2006 nam het Algerijns parlement een wet aan die voorziet in vijf jaar strenge opsluiting en een boete gelijk aan tien jaar salaris voor iedereen die welke stap dan ook onderneemt om een moslim te bekeren.

« De godsdienstvrijheid houdt in dat men de moslims vrijuit hun geloof laat belijden. »

In Frankrijk telt men elk jaar meer dan zeshonderd bekeerde mohammedanen die het doopsel ontvangen in de katholieke Kerk, ondanks de tegenkanting van hun familie... en vaak ook van onze eigen geestelijkheid !

De katholieke clerus verantwoordt zijn weigerachtige houding door te verwijzen naar de geest en de oriëntaties van het Tweede Vaticaans Concilie. En inderdaad, vermits het modernisme het in de Kerk gehaald heeft dankzij de conciliaire hervorming, heeft het subjectivisme onze godsdienst zijn absoluut karakter doen verliezen : men gelooft niet meer in de absolute waarheid van het katholicisme. De missionering is opgedoekt, de wil om moslims te bekeren en te dopen bestaat niet meer.

De Oemma of wereldwijde islamitische gemeenschap
De Oemma of wereldwijde islamitische gemeenschap

Men is liberaal geworden op godsdienstig vlak, net zoals men dat op politiek gebied is. Abbé de Nantes waarschuwde er al voor in 1985 : « Er zijn geen priesters meer. Als er geen priesters meer zijn, is er geen godsdienst meer. En als de katholieke godsdienst het onderspit delft, nemen de valse godsdiensten het over. »

In de mate dat wij als katholieken onszelf terugtrekken, veroveren de moslims terrein. De profetische verwittiging die de Z. Charles de Foucauld in 1912 formuleerde, wordt bewaarheid : « Als wij de Algerijnen niet bekeren, zullen ze ons binnen vijftig jaar in de zee gooien ! »

De islam grijpt zijn kans. In Gent is in 2017 begonnen met de bouw van wat de grootste moskee van Vlaanderen moet worden. De Fatih-moskee, bestemd voor Turkse moslims, zal 2500 m² groot zijn en twee minaretten hebben. « Was het gebouw [nog] groter geweest », aldus bezieler Ercan Tok, « dan hadden het er ook vier kunnen zijn ! »

In september 2018 opende de Turkse president Erdogan in Keulen de gloednieuwe Ditib-moskee, de grootste van Duitsland.
In september 2018 opende de Turkse president Erdogan in Keulen de gloednieuwe Ditib-moskee, de grootste van Duitsland.

Het Gentse gebedshuis is nog niets in vergelijking met de kolossale Ditib-moskee die onlangs in Keulen geopend werd door de Turkse president Erdogan : 4500 m², plaats voor meer dan drieduizend moslims, twee 55 m hoge minaretten. Initiatiefnemer is de Diyanet, een tak van het Direc­toraat voor Religieuze Zaken in Ankara, die het vertikte een invitatie voor de ingebruikneming te sturen naar het stadsbestuur van Keulen. Geheel in de geest van de godsdienstvrijheid werd voor de moskee geld geschonken door de katholieke Sint-Theodoruskerk...

« De islam houdt er op moreel vlak veel lovenswaardige principes op na. »

Het ooit zo christelijke Europa afficheert vandaag de meest afschuwelijke immoraliteit. Daar­tegenover lijkt de islam een waarborg voor minder decadentie en meer fatsoen : tegen uitdagende kledij, tegen abortus en euthanasie, tegen homoseksualiteit...

We moeten ons wel realiseren dat het de islam fundamenteel te doen is om de invoering van de sharia, met alles wat dat op de Koran gebaseerde rechtssysteem inhoudt. Vrouwen zijn het grootste slachtoffer : een man mag vier vrouwen huwen en kan elk van hen eenzijdig verstoten ; als de echtgenote het initiatief tot een scheiding neemt, verliest zij de bruidsschat én haar kinderen. We zwijgen dan nog over het door de sharia toegestane huwelijksgeweld gepleegd door de man en over de genitale verminking van vrouwen.

In Groot-Brittannië ontstond in 2016 grote opschudding toen bleek dat de overheid in het kader van het multiculturalisme al sinds de jaren 1980 de islamitische rechtbanken in de grote steden gelegaliseerd had (British Arbitration Act). Islamitische rechters (qadi) hebben zo al tienduizenden vonnissen op basis van de sharia geveld (familierecht, eigendom, huwelijk en echtscheiding) in overtreding van de wetten van de Britse staat. De vrees bestaat dat er in de no-go-zones, waar politiecontrole onmogelijk wordt gemaakt, ook islamitische strafrechtbanken actief zijn (geselingen, amputaties...).

In ons land richtte Redouane Ahrouch in 2012 de politieke partij ISLAM op, een islamitische partij die bij de gemeenteraadsverkiezingen dat jaar twee zetels won, één in Anderlecht en één in Molenbeek. ISLAM streeft naar de vestiging van een islamitische staat in België door het invoeren van de sharia en is voorstander van de herinvoering van de doodstraf en een verbod op abortus en euthanasie.

In Nederland veroverde de partij DENK, gesticht door twee politici van Turkse origine, bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 zomaar eventjes 24 zetels in 13 verschillende gemeenteraden. Haar programma is (voorlopig ?) niet islamitisch, maar komt op voor meer rechten voor iedereen met een migratieachtergrond. Zij voert een sterke ­pro-Turkse koers en staat bekend als “ de lange arm van Erdogan ”.

« Ons sterkste wapen tegen het moslimterrorisme is de verspreiding van de democratie. »

Het is helaas het omgekeerde dat waar is : onze westerse landen sterven door de schuld van de democratie en niet door toedoen van de islam en zijn terroristen. We mogen oorzaak en gevolg niet door elkaar halen.

Het terrorisme leeft van de anarchie en de machteloosheid van ons politiek systeem. Wij worden bestuurd door mensen die vooral bekommerd zijn om het behalen van stemmen en niet om het algemeen belang. Een gezonde politieke doctrine zou precies dat algemeen belang centraal moeten plaatsen, omdat het de privébelangen overstijgt. Onze verkozenen vleien daarentegen de persoonlijke belangen en ondeugden van de burgers om het te halen bij de eerstvolgende verkiezingen.

De afgelopen decennia werden wetten goedgekeurd die het gezin volledig vernietigd hebben. Minderjarigen kregen vrije toegang tot gratis contraceptie. Recht op echtscheiding werd vanaf 1974 voortdurend versoepeld (vandaag staat België in West-Europa verhoudingsgewijs aan de top van het aantal jaarlijks ontbonden huwelijken). De abortuswet (1990), de euthanasiewet (2002) en de legalisering van het homohuwelijk (2003) zijn tekenend voor de morele decadentie. Ten onrechte zegt men dat de wetgeving zich moet aanpassen aan de nieuwe mentaliteit ; het zijn integendeel de nieuwe wetten die de wijziging in de geesten toegelaten en aangemoedigd hebben.

Een van de resultaten is de onrustwekkende denataliteit. En zoals iedereen weet, is bij de moslimbevolking in Europa net het tegenovergestelde aan de gang. Het Amerikaanse Pew Research Center heeft berekend dat onder de 520 miljoen inwoners die Europa in 2016 telde er 26 miljoen moslims waren (5 % van het totaal). Dat aantal zou zonder bijkomende immigratie – een scenario waarin niemand gelooft – in Frankrijk stijgen tot 18 % in 2050.

We mogen ook de ogen niet sluiten voor de toestand in Afrika. De bevolkingsexplosie in dat werelddeel is enorm : in 1930 telde Afrika 150 miljoen inwoners, vandaag zijn dat er 1,3 miljard van wie 40 % minder dan 15 jaar oud is.

De grote industriëlen, op wie de politici geen enkele vat hebben, moedigen al lang een economische migratie aan, omdat die hen in staat stelt om arbeidskrachten tegen een laag loon aan te werven. Ze hebben daar veel voor over. In Frankrijk voerde Peugeot al van in de jaren zeventig een moslimvriendelijke politiek : binnen de omheining van de fabrieken werden gebedszalen ingericht en de mohammedaanse arbeiders kregen een aanpassing van hun werkuren tijdens de ramadan !

« Het is tegen de naastenliefde om moslims te weigeren die aan onze deur komen kloppen. »

Paus Franciscus ondersteunt deze stelling wanneer hij zegt : « De migranten moeten geherbergd worden overeenkomstig de beginselen van onthaal en broederlijkheid die een gemeenschappelijk patrimonium van menselijkheid en wijsheid vormen » (toespraak tot de Europese leiders, 2017). Dat zijn echter woorden van een Opperherder die volledig doordrongen is van de nieuwe leer van Vaticanum II, in volkomen tegenspraak met heel de traditie van de Kerk. « Een gemeenschappelijk patrimonium van menselijkheid en wijsheid » met de volgelingen van Allah betekent immers : zonder Christus. Het gaat om een patrimonium dat breder is dan de christelijke beschaving, dus met veronachtzaming van Christus, temeer omdat de islam fundamenteel antichristelijk is.

Wie schermt met de naastenliefde om Europa door migranten te laten overspoelen, laat zich leiden door een valse naastenliefde, die enkel ongeluk betekent voor de migranten zelf : eerst worden zij uitgebuit door schurken die hen voor de uiterst gevaarlijke overtocht doen betalen, daarna door kapitalistische ondernemers zonder scrupules die hen als goedkope arbeidskrachten inzetten. De ideologie van het onthaal begunstigt in de realiteit de uitbuiting van de vreemdelingen.

De échte naastenliefde zou er in moeten bestaan dat wij naar hun landen gaan om ze te koloniseren. Want waarom komen zij naar hier ? Omdat ze het thuis slecht hebben. Een goede en juiste kolonisatie betekent die mensen ter plaatse opvoeden en beschaven, hen het voorbeeld van werkzaamheid en deugd geven en hen uiteindelijk bekeren tot het katholicisme. Jammer genoeg is er al lange tijd een ware hersenspoeling aan de gang om de kolonisatie zo slecht mogelijk af te schilderen. Emmanuel Macron durfde zelfs spreken over een « misdaad tegen de menselijkheid » ! Als men dan denkt aan al het goede dat zoveel paters en zusters in gebieden zoals Belgisch Congo gedaan hebben, ten koste van hun gezondheid en vaak van hun leven...

Paus Joannes-Paulus II op de interreligieuze ontmoeting in Assisi ( 1986 ) : “ ieder zijn waarheid ”, in tegenspraak met het woord van de Heer : « Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. » ( Jo 14, 6 ).
Paus Joannes-Paulus II op de interreligieuze ontmoeting in Assisi ( 1986 ) : “ ieder zijn waarheid ”, in tegenspraak met het woord van de Heer : « Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. » ( Jo 14, 6 ).

« De oplossing ligt in de laïcisering van de islam : door het contact met de Europese waarden van de Verlichting zal de islam verwestersen en ongevaarlijk worden. »

In Frankrijk ijvert men al enige tijd voor een « islam de la République » vanuit het principe van de scheiding tussen Kerk en staat, ingevoerd in 1905. Er is echter geen grotere misvatting dan te denken dat men de islam in die zin kan “ hervormen ” en in een westers keurslijf persen.

De islam is fundamenteel een totalitaire theocratie die het onderscheid niet kent tussen enerzijds de politieke orde, vertegenwoordigd en uitgeoefend door een wereldlijke macht, en anderzijds de godsdienstige orde, verpersoonlijkt door een geestelijk gezag. In de Christenheid waren beide machten wél gescheiden, terwijl ze toch in harmonie samenwerkten : de koning had het wereldlijk gezag, de bisschoppen de geestelijke macht. De Oemma van de moslims vermengt alles tot één geheel : heel de maatschappij moet bestuurd worden door de Koran, in een volslagen collectivisme en absolutisme.

Scherpzinnige analisten zoals de Franse hoogleraar Jean-Louis Harouel onderstrepen dat : « De islam is een politiek programma en een codex van rechtsregels en sociale voorschriften die samen een omvattend systeem vormen met het oog op een moslim­staat. » Hij schrijft zelfs : « Eigenlijk is de islam slechts heel secundair een godsdienst in de gewone betekenis van het woord. »

De mohammedanen hebben geen echte relatie met God, dat is voor hen niet de hoofdzaak. Zij streven naar de verovering van de politieke macht en naar de “ heiliging ” van de samenleving, wat gerealiseerd wordt door de uitschakeling of de onderwerping van de christenen. Vandaag snijden ze door onze gelaïciseerde katholieke landen als een mes door de boter, vermits wij ons al op voorhand gewonnen gegeven hebben. Voor de moslims is de islam de waarheid ; en omdat het de waarheid is, laten ze niet toe dat de dwaling heerst bij hen of bij de anderen. De islam is onverenigbaar met laïcisering, want die staat gelijk met goddeloosheid.

Turkije is ons altijd voorgehouden als het model van een islamitische lekenstaat, het bolwerk tegen de oprukkende jihad, maar het “ ideaal ” van de vrijmetselaar Kemal Atatürk heeft niet lang standgehouden : vandaag is met Erdogan een fundamentalistisch regime aan de macht. « Tegelijkertijd seculier en moslim zijn is niet mogelijk », stelde de latere president klaar en duidelijk in 1997.

Een “ westerse ” islam is niet meer dan een maçonnieke droom. Een « islam républicain » zal binnen de kortste keren vervellen tot een « république islamique »...

« Het is onvermijdelijk dat we met die onafgebroken migratiegolven op een catastrofe afstevenen. Het is te ver gekomen, we kunnen alleen maar ondergaan. »

Het is nooit te laat om het tij te keren, alleen moet men dan bereid zijn om fundamentele keuzes te maken.

Moslims bidden in het openbaar ter hoogte van het Colosseum in Rome ( 21 oktober 2016 ). Er leven momenteel zo’n 1,6 miljoen mohammedanen in Italië.
Moslims bidden in het openbaar ter hoogte van het Colosseum in Rome ( 21 oktober 2016 ). Er leven momenteel zo’n 1,6 miljoen mohammedanen in Italië.

Om te beginnen dient het beleid inzake het migratieprobleem onttrokken te worden aan de partijpolitiek. De partijen nemen standpunten pro en contra in, antivreemdelingenpartijen zien het licht, de publieke opinie windt zich op, men debatteert en scheldt er op los... Abbé de Nantes stelde in 1985 : « Voor mij is het probleem van de immigratie een zaak voor de staat en voor de staat alléén. Ik ben tegen iedereen die van oppositie tegen de immigratie een electorale springplank maakt. Dat is absoluut niet het juiste middel om deze moeilijke kwestie te regelen, integendeel, zo dramatiseert men ze op simplistische wijze en maakt men een oplossing onmogelijk. »

Uiteraard kan de overheid slechts een krachtdadige politiek voeren als zij de middelen daartoe heeft : een regering van gezaghebbende specialisten (“ technocraten ”) en met bijzondere volmachten lijkt dan ook het minimum te zijn. Nood breekt wet ! Maar zal de particratie zich buitenspel laten zetten in het hoger belang ? That’s the question.

De allereerste maatregel van een overheid die werkelijk om het nationaal belang bekommerd is, moet het herstel van de nationale grenzen zijn, want het akkoord van Schengen (1985) heeft alle EU-landen afhankelijk gemaakt van de zwakste schakel in de keten : wie op een bepaald punt Europa binnenkomt, kan vrij rondtrekken. De Hongaarse premier Orbán heeft het goede voorbeeld gegeven door tijdens de grote vluchtelingencrisis van 2015 een ondoordringbare omheining langs de zuidelijke landsgrens te laten optrekken. Hij is er zich van bewust dat zijn land nog altijd moet zijn wat het vroeger was : de wal van de Christenheid tegen de halve maan. Polen heeft in 2016 slechts 13.500 vreemdelingen toegelaten... en dan nog hoofdzakelijk Britten, Duitsers en Oekraïners. Zolang de massa’s immigranten op nationale bodem niet geïntegreerd en geassimileerd zijn, eist een realistische politiek dat men paal en perk stelt aan de inwijking.

Een tweede belangrijke maatregel, hoe onpopulair ook, is de herinvoering van de dienstplicht. Het leger moet een groots opgezet plan lanceren voor de integratie van de duizenden jonge migranten zonder werk en zonder inkomsten. Vreemdelingen die onder de wapens geroepen worden, leren niet alleen discipline; ze leren ook houden van het land dat zij dienen, ze verwerven een zekere fierheid die helpt om hen te integreren in hun nieuwe vaderland. Na de vervulling van hun dienstplicht kunnen zij dan de Belgische nationaliteit krijgen die hen gemakkelijker aan een baan helpt.

Een derde maatregel heeft betrekking op de interne organisatie van de immigranten. Nu hebben we te maken met een oncontroleerbare massa, een onbeheersbaar kluwen van individuen. De wet zou de verplichting moeten invoeren dat elke inwijkeling zich tot lid moet verklaren van een bepaalde natie, een bepaalde gemeenschap : de Marokkaanse natie, de Turkse natie, de Koerdische natie enz.

Elke natie krijgt haar eigen leiders (dat kan door verkiezing), die de verantwoordelijkheid dragen voor het goed functioneren van hun gemeenschap en die het aanspreekpunt zijn voor de overheid. Onze eigen gezagsdragers zullen uiteraard nauwlettend toezicht en controle uitoefenen en erover waken dat deze naties het Belgisch recht en de soevereine autoriteit van de Belgische staat respecteren. Inmenging van het buitenland, van het moederland waaruit de vreemdelingen afkomstig zijn, zal niet getolereerd worden.

Het systeem van de naties kan bijvoorbeeld helpen om de migranten te beschermen tegen alle mogelijke onrechtvaardigheden, zoals schandalige uitbuiting in de fabrieken. Zij hebben in dat geval immers een gezagsinstantie bij wie zij terecht kunnen, die hun klachten ernstig neemt en ze aankaart bij de overheid. Omgekeerd kan onze regering van de natieverantwoordelijken ook eisen dat zij binnen hun gemeenschap kordaat optreden tegen elke vorm van sympathie met terroristen of tegen gewelddadig gedrag (denk aan de rellen in Molenbeek op Oudejaarsavond 2018), op straffe van intrekking van gunstige akkoorden die met de natie in kwestie gesloten zijn. Kortom, deze denkpiste is het zeker waard om verder uitgewerkt te worden !

Het allerbelangrijkste is evenwel dat de Kerk afstapt van haar relativisme en zich terug bewust wordt van haar goddelijke opdracht, door Christus zelf gegeven, om te bekeren en te dopen. Nu maakt zij het probleem alleen maar erger door de moslims te bevestigen in hun fanatieke valse godsdienst, omdat alle religies zogezegd gelijkwaardig zijn. Een katholieke Kerk die zich herpakt « zou doen wat zij in tijden van rampspoed altijd gedaan heeft : haar priesters en geestelijken uitzenden, die altijd alles gegeven hebben tot het offer van hun leven toe. Zij zou hen uitsturen om zich te bekommeren om al die sukkelaars die bij ons aan wal komen, zonder opvang, zonder dak boven hun hoofd. Zij zou hen verzorgen, opvoeden en bekeren » (abbé de Nantes in 1985).

Die bekering zou vergemakkelijkt worden wanneer men een échte dialoog zou durven aangaan met een bepaalde mohammedaanse elite. Niet om de Koran de hemel in te prijzen, zoals men nu doet, maar om de waarachtige inhoud ervan te doen ontdekken op basis van de wetenschappelijke vertaling die broeder Bruno Bonnet-Eymard al voor een belangrijk deel gerealiseerd heeft. In tegenstelling tot de integristen die de Koran afschrijven als grof en gewelddadig maakt broeder Bruno duidelijk dat het gaat om een geniale doorslag van de Bijbel, maar dan ten voordele van de Arabieren, de zonen van Ismaël.

Een Kerk die breekt met de dwalingen van Vaticanum II zou allerlei initiatieven kunnen nemen naar de moslims toe : werken van vroomheid, van naastenliefde, van devotie tot de Maagd Maria – iets wat hen speciaal zal aantrekken. Nieuwe congregaties zouden kunnen gesticht worden specifiek voor de hulp aan de migranten en met het oog op hun bekering.

Neen, er is niets verloren, op voorwaarde dat wij het katholiek geloof en het gezond verstand doen zegevieren !

broeder François van Maria ter Engelen
& redactie KCR

Hij is verrezen ! nr. 98, maart-april 2019