WEERSTAND EN TERRORISME

De vernietigende aanslagen van 11 september 2001 hebben geleid tot de inval van de Amerikanen in Afghanistan, in afwachting van de invasie van Irak. Velen waren verrast te vernemen dat het zo vermaledijde bewind van de fundamentalistische taliban in Afghanistan, een bewind dat islamitische terroristen beschermde en hen onderdak bood, geïnstalleerd was door de goede zorgen van... de Verenigde Staten zelf! Onderstaand artikel werpt een helder licht op de achtergronden van wat zich vandaag in de wereld afspeelt en wat ons nog te wachten staat.

IN oktober 1982 hield abbé de Nantes een gedenkwaardige conferentie waarin hij de mythe van de Weerstand en de revolutionaire gevolgen ervan ontmaskerde. Het nochtans glasheldere betoog zorgde voor heel wat beroering, waaruit bleek dat zelfs de traditionele katholieke middens ten dele gewonnen zijn voor deze mystiek van het Verzet. Twintig jaar later heeft de ontwikkeling in de verhoudingen tussen de geopolitieke krachten de analyses van abbé de Nantes alleen maar bevestigd. Daar is op zich niets buitengewoons aan: het is normaal dat een doctrine die gestoeld is op de Openbaring, het onderricht van de Kerk en tweeduizend jaar katholieke Traditie in staat is om de huidige verschijnselen te verklaren en om er de gevolgen van in te schatten. Eens te meer wordt de juistheid en de scherpzinnigheid van de CRC-leer bevestigd.

DE MYTHE VAN DE WEERSTAND

Begin jaren tachtig deed het woord « weerstand » de harten inderdaad sneller kloppen. Paus Joannes-Paulus II, « de paus van de dissidenten », beijverde zich toen al om de weerstandsbewegingen overal ter wereld in naam van de Rechten van de Mens te steunen. Zo ontving hij Jasser Arafat, de leider van de PLO die toen een wereldwijd vertakte terroristische organisatie ten dienste van Moskou was, de dag nadat Bechir Gemayel, de voorman van de katholieke Libanese Falanxen, vermoord werd. Dat bezorgde Arafat een zekere legitimiteit op het internationale toneel. Maar Joannes-Paulus II hielp vooral, met alle geestelijke en geldelijke middelen waarover hij beschikte, de Polen die weerstand boden tegen de Sovjetmacht. De katholieke wereld stond in vuur en vlam voor de strijd van de Poolse vakbond Solidarnosc, die het gezag van de communistische partij tartte. Men sympathiseerde ook fel voor commandant Massoed en zijn strijders die het Sovjetleger in de Afghaanse bergen in bedwang hielden.

In deze context besloot abbé de Nantes zijn lezers te waarschuwen voor de « mythe van de weerstand, die het wereldwijde beginsel is geworden van al onze beslissingen inzake bondgenootschappen en tegenstanders in de internationale politiek, van al onze angsten en dwaasheden. »

Abbé de Nantes nam de Franse weerstand tegen de Nazibezetting als voorbeeld om de noodlottige gevolgen van elk verzet dat zich niet aan het wettig politiek gezag onderwerpt aan te tonen. Hij maakte duidelijk dat de weerstand onvermijdelijk een burgeroorlog ontketent die in het voordeel is van de buitenlandse machten die hem ondersteunen. Anderzijds geniet die weerstand ipso facto van een wettigheid die hij zich wederrechtelijk toegeëigend heeft, los van de vraag of hij al dan niet bij machte is het algemeen belang van het land te behartigen: een weerstandsbeweging heeft genoeg aan haar overwinning om een willekeurig bewind in te stellen en om de enige rechtsbron te worden, terwijl haar leiders zich de macht en de eer toeëigenen. Door het feit dat de Weerstand uit een klein aantal mensen bestaat die tegen de massa van het volk en zijn wettige regering ingaan, snijdt hij zichzelf af van de natie die hij beweerde te verdedigen. Hij stelt zich in de plaats van de echte historische gemeenschap die hij beweert te redden en is in wezen revolutionair.

WETTIG GEZAG TEGENOVER ANARCHIE

In tegenstelling tot wat de mythe beweert, brengt het verzet lijden en puinhopen voort in plaats van vrijheid en vooruitgang. Abbé de Nantes zei erover: « Ik kom tot het besluit dat het absolute kwaad dat een volk treft dat door één of andere buitenlandse macht onderdrukt wordt, bestaat uit de geheime, gewapende Weerstand, de zogenaamde volksopstand die met alle middelen de bevrijding van het land wil bekomen zonder met enige wet, gezag of wat dan ook dat niet overeenstemt met de Vrijheid rekening te houden! Dat is erger dan om het even welke materiële ellende, politieke onderdrukking of geestelijke bedreiging. »

De les die de geschiedenis ons leert is andermaal in overeenstemming met de katholieke moraal die eerbied voor het wettig gezag aanleert: « Er gaat niets boven de nationale staat en een volk dat als één blok achter zijn leider staat om zoveel mogelijk profijt te trekken uit de omstandigheden. Niets is daarentegen noodlottiger dan de verdeeldheid en de clandestiene anarchie van de Weerstand. [...] Als een onderworpen volk de geboden van God gehoorzaamt en onderdanig is aan het wettig gezag, brengt de toekomst in de regel altijd vertroosting met zich mee, versoepeling van zijn boeien en uiteindelijk vrede, bevrijding en wederopstanding. »

De mythe van de Weerstand zit zo diep in onze moderne westerse geestesgesteldheid verankerd omdat ze onophoudelijk wordt opgeroepen door onze democratische machten die bijna allemaal voortgekomen zijn uit revolutie- of verzetsbewegingen. Deze geseculariseerde machten houden niet in het minst rekening met Gods wetten en de eerbied voor de gevestigde orde is een beginsel dat hen volledig vreemd is. Ze hebben daarentegen een aangeboren sympathie voor alle bewegingen die doordrongen zijn van de mystiek van Weerstand en Vrijheid. Indertijd heeft de KGB, de geheime dienst van de Sovjetunie, deze medeplichtigheid weten uit te buiten om de verdediging van de koloniale rijken te verlammen en de dwalingen van Rusland over heel de wereld te verspreiden.

Dat was nog het geval begin jaren tachtig. Abbé de Nantes heeft ons dan ook willen waarschuwen tegen dit onbezonnen gedweep met verzetsbewegingen: vooraleer ze te steunen moest men zeker zijn van hun wettigheid en te weten komen welke machten hen achter de schermen steunden. Het kon niet zijn dat het streven naar iets positiefs op korte termijn (b.v. het uit het zadel lichten van een tiranniek gezag) op langere termijn een belangrijker goed, zoals het politiek evenwicht van een gebied of de eigen nationale belangen, in gevaar zou brengen.

HET VOORBEELD VAN AFGHANISTAN

De recente geschiedenis van Afghanistan laat ons toe de wijsheid van de door abbé de Nantes vooropgestelde beginselen te begrijpen, in tegenstelling tot de buitenlandse politiek van onze westerse landen en de gevoelens van de katholieken – zelfs die van rechts.

In 1919 bekwam Afghanistan de onafhankelijkheid van Groot-Brittannië, dat het land tevergeefs tot rust had trachten te brengen. Maar het duurde tot 1933 vooraleer de jonge koning Zaher zijn gezag kon doen gelden. Toen begon wat nu de gouden tijd van Afghanistan blijkt te zijn: veertig jaar vrede zonder onderbreking... een historische première! Na de Tweede Wereldoorlog moderniseerde prins Daoed, de eerste minister, het koninkrijk geleidelijk aan met de hulp van de Sovjetunie. Maar de groeiende invloed van de Sovjets verontrustte de koning. In 1963 ontsloeg hij Daoed, die tevens zijn kozijn en schoonzoon was. Tien jaar later pleegde deze laatste echter een geslaagde staatsgreep en schafte de monarchie af. In 1978 werd Daoed dan weer vermoord tijdens een communistische staatsgreep die de poorten van het land voor de Sovjetinval van het jaar daarop opende.

DE STRATEGIE VAN DE INPERKING

In de internationale context van die tijd was het grootschalig offensief van de Sovjets dat in december 1979 van start ging een rampzalige gebeurtenis. Men mag niet vergeten dat buurland Iran toen nog maar pas binnen de invloedssfeer van Moskou gevallen was, na de omverwerping van de Sjah en zijn vervanging door het bewind van de ajatollahs. Het Westen moest vermijden dat andere landen in het gebied hetzelfde lot zouden ondergaan, om onze oliebevoorrading veilig te stellen en de controle over de Indische Oceaan te behouden.

Het Westen, onder de leiding van de Verenigde Staten, besloot om in de lijn van de Amerikaanse « containment strategy » te reageren. Het kwam er op aan het doorstoten van de Sovjets in toom te houden. Daarom werden de Afghaanse weerstanders, de moedjahedin, tot Verdedigers van de Vrijheid uitgeroepen en krachtig gesteund. De Amerikanen financierden en bewapenden vooral de Pathanen, die de meerderheid van de bevolking uitmaakten. Washington meende dat hun moslimfanatisme hen stoutmoediger zou maken in de strijd tegen het atheïstisch communisme. Vanaf 1983 voorzag de CIA hen van de fameuze Stinger-luchtdoelraketten; naar het schijnt zou een zekere Bin Laden over de eerste lading onderhandeld hebben... De Fransen van hun kant hielpen de Tadzjieken, een minderheid in het noorden van Afghanistan. We moeten hier onderstrepen dat de weerstandsbewegingen zich niet op het politiek gezag van koning Zaher beriepen, die toen in Europa in ballingschap was, maar alleen op de beginselen van de islam: de moedjahedin noemden zichzelf « het verzet tegen de ongelovige macht ».

In 1989, na een ongehoord wrede tienjarige oorlog, verlieten de Sovjets Afghanistan. Vandaag de dag beschouwen de politieke analysten deze nederlaag als de eerste barst in het Sovjetblok dat uiteindelijk in december 1991 in elkaar zou storten.

Op het eerste gezicht had de steun aan de weerstandsbewegingen voor de Westerse mogendheden dus voordeel opgeleverd. De waarschuwingen van abbé de Nantes tegen elke “ weerstand ” konden in die tijd dus nutteloos of zelfs verkeerd lijken, maar de geschiedenis houdt daar niet op...

VAN VERZET NAAR TERRORISME

Het vertrek van de Sovjets deed voor de moedjahedin niet meteen het uur van de overwinning slaan. Moskou had in Kaboel een pro-Sovjetbewind geïnstalleerd dat aan hun druk weerstond totdat Massoed er in april 1992 in slaagde de hoofdstad in te nemen. Van de ene dag op de andere bleken de analyses van abbé de Nantes toen te kloppen...

De tien weerstandsgroepen, waarvan er niet één zich kon of wou beroepen op het wettig bewind van koning Zaher, begonnen elkaar niet lang daarna onderling te bekampen tegen een achtergrond van corruptie en bloedige afrekeningen. De presidentiële verkiezingscampagne ontspoorde in een verschrikkelijke zuivering van de bevolking van Kaboel. In juni werd een zekere Rabbani, een gematigd moslim van de Jamiatpartij, tot president verkozen. Maar vanaf augustus ontketende de islamitische partij een gewapende strijd tegen de gematigde groeperingen. De burgeroorlog vernietigde wat de oorlog tegen de Sovjets nog overeind had gelaten!

De hevigheid en omvang van deze burgeroorlog werden slechts mogelijk gemaakt door de buitenlandse hulp die de verschillende groepen opnieuw ontvingen. De islamieten werden gesteund door het nabije Pakistan dat in feite slechts een doorgeefluik voor de Verenigde Staten was. Washington had inderdaad niet gebroken met de politiek van het « containment »: de U.S.S.R. was verdwenen, maar Rusland bleef bestaan; en voor de Amerikanen was er geen verschil omdat zij Rusland als een te overwinnen concurrerende macht beschouwden.

De Amerikaanse administratie besloot zich dus van de islamieten te bedienen ondanks alles wat ze van hen wisten. De taliban, zoals men ze later is gaan noemen, waren goed bewapend en hadden alle troeven in de hand om het land te beheersen, vermits ze tot dezelfde etnische groep behoorden als de meerderheid van de bevolking. Ze zouden van Afghanistan een uitvalsbasis maken om het moslimfanatisme in de vroegere sovjetrepublieken aan te vuren en te verspreiden. Washington wilde deze staten ontwrichten en ze van Rusland losweken om ze in de Amerikaanse invloedssfeer te brengen en zich zo de controle over de Kaukasische olie te verzekeren. Tussen 1979 en 1989 waren de Afghaanse islamieten goede Vrijheidsstrijders voor de Amerikanen geweest, zodat er geen enkele reden was om te twijfelen dat ze ook hand– en spandiensten zouden willen leveren aan de geopolitieke belangen van de politieagent van de vrije wereld!

De taliban werden rijkelijk bewapend en gefinancierd door de CIA en omkaderd door de Pakistani, die zelf door de Amerikanen opgeleid waren. Ze verdreven de gematigde moslims, en dan vooral de Tadzjieken die door de Fransen vanaf 1989 in de steek gelaten waren, naar de bergen in het noordoosten van het land. Massoed en de anderen wendden zich dan tot Rusland, dat hen hulp verleende hoewel die hulp niet in verhouding stond tot wat de Amerikanen aan hun vijanden gaven. Rusland had er nu alle belang bij om de islamitische expansie binnen de perken te houden om zo de controle over Centraal-Azië en de Kaukasus te behouden. Nauwelijks één jaar na de val van het pro-sovjetbewind had er een totale ommekeer in de bondgenootschappen plaatsgevonden!

OSAMA BIN LADEN ALS KLAPSTUK !

Van zodra ze het grootste deel van Afghanistan beheersten, richtten de taliban talrijke opleidingskampen voor moslimterroristen op, nog steeds onder het goedkeurend oog van de Amerikanen. De meest doeltreffende waren de kampen die gefinancierd werden door Osama Bin Laden, die in 1987 de beweging Al-Qaeda had opgericht met de bedoeling er de speerpunt van de islamieten van te maken. Terwijl Bin Laden in Soedan verbleef onder de bescherming van Hassan el-Toerabi, die op grote schaal de christenen in Zuid-Soedan vervolgde, leidde men in deze kampen honderden jonge moslims op. De Amerikaanse belangen werden er uitgebreid door gediend, van Tsjetsjenië tot Bosnië en Kosovo.

De kampen verspreidden zich ondertussen niet alleen in Azië (Indonesië, China, Filippijnen, India, enz.) maar ook veel dichter bij ons: in het Nabije Oosten (de islamitische Jihad in de Palestijnse gebieden), in zwart Afrika (Soedan, Nigeria, Kongo) en zelfs in Noord-Afrika, meer bepaald in Algerije waar ze de FIS en de GIA controleren.

Alles ging de Amerikanen voor de wind, tot het voorspelbare gebeurde: het moslimfanatisme keerde zich tegen zijn opdrachtgever. Want sedert 1993 was bewezen dat de terroristische netwerken die in de kampen van Bin Laden in het leven waren geroepen, in Somalië tegen de Amerikanen ageerden. Hetzelfde jaar ontplofte er een bom in het World Trade Center te New York. Het onderzoek wees uit dat Bin Laden nog maar eens achter de aanslag zat. Soedan weigerde hem uit te leveren maar wees hem uit naar... Afghanistan! Van toen af ontsnapte de Afghaanse islamitische beweging aan de controle van de V.S.

De roemrijke weerstanders zijn door het moslimfanatisme omgetoverd tot gevaarlijke terroristen... Maar het zijn altijd fanatieke moslims geweest! Men had de gevolgen van dit fanatisme onder ogen moeten zien vooraleer het op zo’n dwaze wijze te ondersteunen. Met andere woorden, men had in overweging moeten nemen wat abbé de Nantes altijd gezegd heeft, namelijk dat de weerstand geen getuigschrift van goed democratisch gedrag en zeden kan voorleggen. In 1998, na de aanslagen op de Amerikaanse ambassades in Kenia en Tanzania, hadden de raketten van Clinton tegen de terroristenkampen geen enkele uitwerking meer. Zij hadden ons reeds lang daarvóór de oorlog verklaard – een heilige oorlog!

Toegegeven dat het ondersteunen van de Afghaanse weerstand wellicht nuttig en misschien zelfs nodig was om de sovjetexpansie binnen de perken te houden, maar het was uiteraard waanzin om juist de meest fanatieke moslimbewegingen aan te moedigen. Dacht Washington misschien dat hun strijd voor de bevrijding van de islam tegen de communisten van hen, na de overwinning, aanhangers van de Amerikaanse way of life zou maken?

Besluit: de waarschuwing van abbé de Nantes getuigde van een onbetwistbare politieke wijsheid. Elke weerstandsbeweging die zich niet op een wettige politieke macht beroept is onvoorspelbaar. Vermits zij uiteraard door buitenlandse machten gesteund wordt, speelt ze eerst hun spelletje mee, maar de burgeroorlog die ze teweegbrengt kan om het even welke alliantiewissel met zich meebrengen. En haar willekeur is grenzeloos als het prestige van de overwinning hand in hand gaat met godsdienstig fanatisme.

Eens zal men terug moeten aanknopen met de oude internationale orde, die gebouwd is op respect voor de wettigheid van het nationaal gezag. « De falanxist zal de gevestigde orde steunen en verdedigen met alle energie waarover hij als katholiek beschikt, met de hulp van de genade en de traditionele wijsheid van de Roomse Kerk, omdat deze gevestigde orde het goddelijk recht weerspiegelt en het resultaat is van een eeuwenlang proces van rechtvaardigheid en vrede » (Punt 66 van De 150 Punten).

broeder Pierre van de Gedaanteverandering
Hij is verrezen ! nr. 2, maart-april 2003