DE Z. EDWARD POPPE
EEN PRIESTER VOOR DE WEDERGEBOORTE VAN DE KERK
NAUWELIJKS drie dagen na de dood van Edward Poppe (1890-1924) gaf kardinaal Mercier aan priester Odilo Jacobs de opdracht om een biografie van de overledene te schrijven. Jacobs was een grote vriend en bewonderaar van Edward ; zijn werk geeft allicht het best de godsdienstige geest weer die priester Poppe bezielde.
Maar de kardinaal, die een liberaal-katholiek was en een voorstander van een unitair België, had het niet begrepen op het Vlaams nationalisme van Poppe. Die schreef ooit : « Ik beschouw de Vlaamse Beweging als een vorm van geestelijk leven, als een uitstraling van onze natuurlijke en bovennatuurlijke liefde tot God en tot de naaste, als een echo van het “ Ik heb medelijden met de menigte ”. » Mercier verbood Jacobs elke toespeling op dat facet van Edwards persoon, zodat het resultaat in feite een verminkte voorstelling van onze heilige is.
Een andere geestelijke, Fernand Van de Velde, begon in de jaren 1980 aan een zeer gedetailleerde, “ wetenschappelijke ” biografie. De Vlaamse kwestie komt daarin wél aan bod. Omdat Van de Velde echter doordrenkt is van de geest van het Concilie, doet hij afbreuk aan het gedachtegoed van Poppe, dat immers absoluut niet strookt met de ideeën van Vaticanum II.
Men kan zelfs zeggen dat Edward de crisis van de Kerk zag aankomen en dat hij heilige priesters wou opwekken om zich daartegen te wapenen. Het heeft de geloofsafval in ons land niet kunnen tegenhouden, maar we mogen stellen dat de Z. Edward Poppe op het moment van de wedergeboorte van de Kerk een buitengewoon model voor het priesterschap zal zijn, in de lijn van de visie van abbé de Nantes en De katholieke Contrareformatie in de 21ste eeuw.