“Zal de Mensenzoon het geloof 
nog vinden op aarde?”

De dagen, maanden en jaren verstrijken. De klem komt steeds nauwer te zitten rond onze christelijke vrijheid, onze menselijke vrijheden, ja, rond ons hele leven. Wanneer zal God medelijden met ons hebben en hoe? In waarheid: niemand weet het, niemand kan het voorspellen.

De les uit alle crisissen uit het verleden – die we dit jaar met zoveel winst en vreugde hebben bestudeerd – komt voor mij neer op twee of drie praktische principes.

Ten eerste: zoek altijd naar de waarheid van het geloof, zuiver en volledig, kost wat kost. Verkondig die ook openlijk aan iedereen. Geen vaagheden of omwegen onder het voorwendsel dat de mensen het toch niet zouden begrijpen of dat het nieuwe verdeeldheid zou zaaien…

Ten tweede: blijf volkomen trouw aan de levende Rooms-katholieke traditie, met de bovennatuurlijke hoop (een goddelijke zekerheid) dat uiteindelijk alles weer tot haar zal terugkeren. Laat je niet imponeren door de zogenaamd onstuitbare en definitieve koers die men ons vandaag probeert op te dringen…

Ten derde: wij mogen geen berekeningen maken, uit vrees voor de gevolgen die onze inzet voor de Kerk zou kunnen hebben voor onze persoonlijke belangen, onze reputatie of de toekomst van ons klooster. Materiële moeilijkheden kunnen zich voordoen, maar ook tegenspraak, onbegrip, het wegvallen van oude vrienden, ja zelfs mislukking, het instorten van heel ons werk. Dat alles weegt niet op tegen één enkele dogmatische waarheid. God heeft onze successen niet nodig. Hij vindt veeleer vreugde en welbehagen in ons offer!

Dat alles is zonder twijfel pijnlijk en zwaar, voor ons, maar nog meer voor jullie. Daarom kan onze trouw alleen standhouden wanneer zij gegrond is op een echt en diep geestelijk leven, gevoed aan de bronnen van de genade. Laten wij voor elkaar bidden. Laten wij leren het strijdgewoel te verlaten om terug te keren tot het gebed, de beschouwing, de Liefde voor God, voor de H. Maagd en voor de heiligen. Zonder dat zou onze strijd zijn zin, zijn kracht en zijn goddelijke sereniteit verliezen.

Hoe tragischer de tijden worden, des te meer moeten wij leven van hart tot hart met God de Vader, de Heer van alles, met Jezus, onze zoete Heiland, met de H. Maagd, onze universele Middelares, met de heiligen, onze hemelse beschermers, met de Kerk van alle tijden.

Ik bevestig opnieuw onze zeer trouwe en zeer dankbare vriendschap jegens jullie. Terwijl er nog toenemende verdeeldheid heerst onder de traditionalisten, wat te betreuren is, moeten wij van onze kant elkaar dit getuigenis geven: binnen de CRC komt dit nauwelijks voor. Wij varen door de storm, innig verenigd, bemanning en passagiers samen, en ik dank God daarvoor, elke dag, oneindig veel.

Abbé Georges de Nantes
Uittreksels uit de Brief aan mijn vrienden nr. 9 van 13 april 1975