De krachtige ontkieming van het Woord
in de stilte van de aarde

WE hebben daarnet de parabel gehoord van de Zaaier. Maar dit natuurwonder is slechts een beeld dat veraf staat van een heel ander avontuur, dat van het Woord Gods ontvangen in een ziel die daarvoor min of meer openstaat en waarvan de verborgen energie gericht is op het voortbrengen van vruchten met behulp van de hiervoor gunstige elementen: doopwater en adem van de H. Geest.

Het is het bewonderenswaardig en aangrijpend werk van de priester het zaad te zaaien, onvermoeibaar, jarenlang en vaak zonder dat hij weet wat hieruit zal voortkomen. Wat een schone voorbeelden zijn de Franse priesters die we gekend hebben, de missionarissen die onze oude landen uitgestuurd hebben naar elk klimaat om nieuwe velden te bezaaien met het geduld van een boer die het werk laat ontluiken, zonder het te storen, zonder het te verhaasten en, als er niets uit voortkomt, zonder ontmoedigd te worden; ze gingen verder en hernamen hun prediking. De aarde liegt niet. Dat is evengoed waar voor de zielen. Hetzelfde geldt voor de apostolische akker. De goede zaaier is hij die uit liefde en ten dienste van de Meester werkt, zonder belust te zijn op de oogst!

In de ziel van de boer heerst een blinde en kalme zekerheid over de kracht van het zaad, een rustig vertrouwen in de gunstige harmonie van weerselementen en seizoenen. En al kent hij alle gevaren, toch rekent hij op een goede oogst. Hij weet dat het zaad lange tijd kan rusten, de kleur van de aarde kan aannemen en helemaal kan smelten zonder echter verloren te gaan. Op een dag, in de duisternis van zijn heiligdom, zal het herboren worden, ontkiemen en overvloedig uit de grond schieten. Vanaf dat moment zal het niet ophouden honderdvoudig vruchten voort te brengen.

Jullie geloven niet genoeg in de ongeziene kracht van het geringste van de woorden die van Christus gekomen zijn en tot in jullie harten afgedaald! Zeg niet dat het komt doordat jullie ze niet ontvangen hebben, want jullie Moeder de Kerk heeft jullie ermee overladen en Gods zon heeft niet ontbroken, noch het water of de wind van de H. Geest. Wanneer zal dus de aarde ontwaken uit haar winterslaap?

Dat is de andere kant van het mysterie, die duistere, blinde, eigenzinnige energie van de aarde. Iedereen maakt vruchtbaar volgens zijn ingesteldheid. Voor sommige apostelen betekent het angst, voor anderen een scherpe pijn verborgen onder een gezochte kilte, voor de meesten een heldhaftige sereniteit... het mysterie van de aarde die misschien nooit het opgeslokte zaad zal terugschenken! Maar die zorg lost op in een groter vertrouwen.

O mijn ziel, wees standvastig! Want het hangt van jou alleen af om in de stilte van de aarde het woord van God in jou te bewaren en te laten rijpen. God heeft het jou gezonden: Jezus heeft zich aan jou gegeven, de Kerk heeft het in jou gestort. Zijn voorbeeld staat gegrift in je verstand, zijn heilige Mensheid heeft van jou zijn heiligdom gemaakt, Hijzelf uiteindelijk heeft je onderricht door zijn priesters. Jij alleen moet nu elke dag dat zaad van eeuwig leven voeden. Werk van veel geduld waarbij niemand je kan vervangen. Op de dag van de oogst zal niemand het voor jou opnemen als je de schat die je gegeven werd hebt laten verrotten; maar als je hem honderdvoudig hebt laten herleven zal je, o vreugde, de vreugde van je Meester zijn.

Abbé Georges de Nantes
uittreksels uit de «Lettre à mes amis» nr. 29 van februari 1958