Vergeet het Kruis van Christus niet, christenen!

«Mocht het Kruis van onze Heer Jezus Christus mijn enige trots zijn. Door het Kruis is de wereld voor mij gekruisigd en ik voor de wereld» (Gal 6, 14).

De tijden waarin wij leven zijn gevaarlijke tijden voor de vrienden van het Kruis. Wat wordt er niet allemaal bedacht om hen ervan te weerhouden die smalle, veeleisende weg te volgen, waarop zo al weinige mensen zich begeven! Zelfs wij, die ons verzetten tegen deze moderne theorieën, lopen het risico ons te laten meeslepen door hun makkelijke praktijk, die inspeelt op onze zwakheid en zo verleidelijk is.

Sommigen denken dat ze in een ziel de liefde tot God en de christelijke deugd ontdekken zodra er maar een zweem van naastenliefde te bespeuren is... Anderen stellen zich tevreden met het verkondigen van Gods universeel vaderschap om onze onderlinge broederschap te funderen. Wat zijn zulke religies eenvoudig, voor iedereen toegankelijk, zonder enige inspanning...!

Maar we moeten één ding vooropstellen: wij zouden nooit God noch onze naaste kunnen liefhebben, we zouden zelfs niet eens weten wat echte liefde is, als we niet de openbaring van het Kruis hadden ontvangen, als we niet eerst Jezus Christus liefhadden.

Christen zijn is het mysterie van de Verlossing herbeleven, de basis van ons geloof. Het is niet een vage ideologie aanhangen of opgaan in humanitaire idealen. Christen zijn betekent niet vrede en geluk zoeken langs de weg van comfort en persoonlijke verlangens. Als dat zo was, dan zouden we allemaal perfecte, zelfs strijdende christenen zijn! Maar het Kruis blijft het teken van tegenspraak, een realiteit die we niet kunnen ontlopen.

Zich bedwelmen met theorieën en idealen maakt iemand nog geen christen, maar wel: Gods wil doen door je kruis op te nemen. De mensen om henzelf beminnen, vanuit een grootmoedig idealisme, is nog geen christen zijn, maar wel: de andere dienen ten koste van jezelf en hun een zelfvergeten liefde toedragen; en worden zoals alleen het Kruis van Jezus het ons leert en er ons de kracht toe geeft.

De boodschap van Sint-Paulus, vandaag dringender en vuriger dan ooit tevoren in de geschiedenis,  is dat het Kruis van Jezus onze enige hoop is. Zal er ooit een vredelievende en gelukkige mensheid op aarde bestaan? Dat kan alleen door de overwinning van het Kruis in elk hart. Maar het is dwaas, zelfs godslasterlijk, om te denken en te prediken dat deze menselijke samenleving kan bloeien in de vergetelheid of minachting van de gekruisigde Jezus! Aan de minste onder ons en aan de immense volkeren richt de Kerk dezelfde taal, die van het Kruis.

Je moet eerst bereid zijn te sterven om te kunnen leven. Het is goed om te kijken naar het Kruis van Jezus en het te omarmen, zodat in ons de liefde het wint van het egoïsme, de wijsheid van de dwaasheid van de hoogmoed, zodat ons wezen, onze wereld erdoor worden getransfigureerd, reeds met het oog op het Beloofde Land.

Maar een gedachte bekruipt mij en doet mij huiveren. Er wordt gesproken over nieuwe tijden waarin christenen het aandurven dat Kruis, dat hun het leven geeft, te vergeten om hun vijanden te ontwapenen… Van zodra de liefde tot Jezus verloren ging, volgden onverschilligheid tegenover waarheid en gerechtigheid. En nu wordt het grote plan van de eindtijd aangekondigd: de hele mensheid, christenen en heidenen, vroeger vijanden zoals Herodes en Pilatus, zoals de Joden en de Romeinen, zal zich verzoenen, moe van zoveel nutteloze strijd, om dat opgerichte Kruis uit de aarde te rukken en voorgoed over Jezus te zwijgen.

Het drama is nu eenmaal niet te herstellen; het is te moeilijk om dat van de slechteriken te verkrijgen, dus moet het maar worden uitgewist! De toekomst van de mensheid, de vrede, het welzijn, hangen daarvan af. Beter dat één Man uit de geschiedenis verdwijnt dan dat de massa lijdt. Dat is de grootste revolutie aller tijden, de enige werkelijk radicale: één die voor de mensheid een nieuw tijdperk zou openen waarin wetenschap en welvaart de wereld heropbouwen en de mensen echt verenigen…

Zo luiden de ijdele plannen van mensen van de wereld, die de Verlosser opnieuw willen kruisigen, maar het zal niet gebeuren. Door de paus voor te stellen het Kruis te vergeten en de bisschoppen aan te sporen te breken met een verleden van strijd, willen de vervolgers van Christus de dood van zijn Kerk. En als zij de hoeksteen losrukken, is dat om het hele bouwwerk te verwoesten.

En wat de christenen betreft die dat compromis aanvaarden: zij verliezen meteen hun energie en hun invloed binnen de Kerk. Geen roepingen meer, geen bekeringen meer. De zielen van de kudde blijven immers te sterk en te onwankelbaar gehecht aan het Kruis en wie Jezus Christus verloochent, verliest de kudde.

Nee, het drama is nog niet ten einde. Het zal alleen maar afschuwelijker worden, bloederiger, door de bekoring die de vijand uitoefent op enkele herders van de kudde.

Abbé Georges de Nantes
Uittreksels uit Lettres à mes amis nrs. 136 en 201