CUBA, EEN GEMISTE KANS

« ECCE HOMO »...

Tel Skuf, ook Tesqopa geheten, is een stad in het noorden van Irak, op 30 km ten noorden van Mosoel. Zij telde kortgeleden 11.000 inwoners, van wie het overgrote deel lid was van de Chaldeeuwse katholieke Kerk. Die omvat (of omvatte) bijna een half miljoen gelovigen die nagenoeg allemaal in Noord-Irak gevestigd waren.

In de zomer van 2014 werd Tel Skuf veroverd door de troepen van Islamitische Staat. De christenen werden gedood of verdreven, het christelijk erfgoed vernietigd. Toen de Koerdische Peshmerga de streek op 17 augustus van hetzelfde jaar terug in handen kregen, konden de Chaldeeuwse katholieken terugkeren om puin te ruimen. In de kerk van Mar Yakob (Sint-Jacob) raapten vrome handen de brokstukken van het moedwillig kapotgeschoten Heilig-Hartbeeld op en zetten die liefdevol midden op het altaar.

De gemeenschappelijke verklaring die paus Franciscus en de Russisch-orthodoxe patriarch Kirill op 12 februari 2016 in Havana ondertekenden, begint met een oproep voor de verdediging van de vervolgde christenen « in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika, die met hele families, dorpen en steden tegelijk worden uitgeroeid. Hun kerken worden op barbaarse wijze verwoest en geplunderd, hun gewijde voorwerpen geprofaneerd, hun monumenten vernietigd » (nr. 8).

« Wij buigen diep het hoofd voor het martelaarschap van allen die, ten koste van hun eigen leven, getuigen van de waarheid van het Evangelie en de dood verkiezen liever dan Christus af te vallen. Wij geloven dat deze martelaren van onze tijd, die uit verschillende Kerken voortkomen maar één zijn in hun gemeenschappelijk lijden, een onderpand zijn voor de eenheid van de christenen. Tot jullie allemaal die lijden voor Christus richt zich het woord van de Apostel : “ Verheugt u naarmate gij deel hebt aan het lijden van Christus, opdat gij ook blijde moogt juichen als zijn glorie verschijnt ” (1 P 4, 12-13) » (nr. 12).

Paus Franciscus noemt dat « de oecumene van het bloed ». Het derde Geheim van Fatima spreekt in dezelfde zin : « Onder de beide armen van het kruis stonden twee engelen, ieder met een kristallen schenkkan in de hand. Daarin verzamelden zij het bloed van de martelaren en daarmee besprenkelden zij de zielen die naderden tot God. »

Maar plots voert de gemeenschappelijke verklaring van Havana ons terug tot de ergste momenten van het « rampzalig Tweede Vaticaans Concilie » (abbé de Nantes), ver weg van wat Onze-Lieve-Vrouw in Fatima als haar wil te kennen gaf :

« Orthodoxen en katholieken zijn niet enkel verenigd door de gemeenschappelijke Traditie van de Kerk van het eerste millennium, maar ook door de zending om het Evangelie van Christus te prediken in de hedendaagse wereld. Die zending houdt het wederzijds respect voor de leden van de christelijke gemeenschappen in en sluit elke vorm van bekeringsijver uit » (nr. 24).

Wat betekent dat ? De tekst gaat verder : « Vandaag is het duidelijk dat de methode van de “ eenmaking ”, die in het verleden werd beoefend en die erin bestond een bepaalde gemeenschap los te weken van haar Kerk en met een andere gemeenschap te verenigen, geen middel is om tot eenheid te komen » (nr. 25).

Werkelijk ? En heeft Franciscus dat ondertekend ? Zeker en vast, met beide handen zelfs ! De methode van de “ eenmaking ”, die streeft naar de terugkeer van Rusland in de schoot van de katholieke, apostolische en Roomse Kerk, is simpelweg uitgesloten... De paus heeft dat zonder omwegen verwoord na afloop van het onderhoud : « Wij hebben gesproken als broeders, wij hebben hetzelfde doopsel, wij zijn bisschoppen. Wij zijn het erover eens dat de eenheid enkel kan bereikt worden door op weg te gaan, wij hebben klare taal gesproken. Ik wil graag toegeven dat ik erg getroost en ondersteund werd door de H. Geest. »

Moeten we de H. Geest dan gelijkstellen met de Geest van het Concilie ? Want het is ongetwijfeld die laatste die kardinaal Koch en metropoliet Hilarion, de wegbereiders van de ontmoeting, inspireerde bij hun werk waarvan de vrucht deze... oorlogsverklaring aan de H. Maagd is !

Twee jaar noeste arbeid om te komen tot de veroordeling zonder meer van « de methode van de “ eenmaking ” die in het verleden werd beoefend en die erin bestond een bepaalde gemeenschap los te weken van haar Kerk en met een andere gemeenschap te verenigen ». Dat is nochtans wat Onze-Lieve-Vrouw van Fatima verwacht van Rusland door de toewijding van dat land aan haar Onbevlekt Hart : dat het loskomt van zijn schisma om zich te verenigen met de Rooms-katholieke Kerk.

Franciscus en Kirill verklaren eensgezind het tegendeel :

« De kerkelijke gemeenschappen die voortgekomen zijn uit die historische omstandigheden [Welke omstandigheden ? Het ging om een rebellie tegen Rome !] hebben het recht om te bestaan en om alles te ondernemen wat noodzakelijk is om een antwoord te geven op de geestelijke noden van hun gelovigen en om vrede met hun buren na te streven. Orthodoxen en Grieks-katholieken moeten zich verzoenen en vormen van samenleven vinden die wederzijds aanvaardbaar zijn. »

Dat is maar al te juist in de huidige context van de confrontatie tussen Rusland en Oekraïne. De tekst van de verklaring roept orthodoxen en katholieken op « om zich te onthouden van deelname aan de confrontatie en om geen steun te bieden aan de verdere verspreiding van het conflict » in het Oosten.

Met zijn handtekening onder het document heeft paus Franciscus dus geweigerd de Russische politiek in Oekraïne te veroordelen. Integendeel, door te pleiten voor neutraliteit en de Oekraïners op te roepen om een einde te maken aan een oorlog tussen christelijke « broeders », heeft hij het vertrouwen van de Russische orthodoxie gewonnen.

Niettemin moet er een einde gemaakt worden aan het orthodox schisma. De uitdrukking « kerkelijke gemeenschappen » is in die zin erg dubieus. Mgr. Svjatoslav Svjevtsjoek, primaat van de Oe­kraïense Grieks-katholieke Kerk – beter bekend als de uniaten, die met Rome verbonden zijn – merkt terecht op : « In de moderne oecumenische terminologie wordt die uitdrukking gebruikt voor de christelijke gemeenschappen die de volheid van de apostolische opvolging niet bewaard hebben », omdat zij gebroken hebben met Rome. « Wij, uniaten, daarentegen vormen een integraal onderdeel van de katholieke communio. »

Dat is precies wat de H. Maagd onderstreept wanneer zij, in plaats van een « gemeenschappelijke verklaring » van « de bisschop van Rome » en « de bisschop van Moskou », de toewijding van Rusland aan haar Onbevlekt Hart vraagt door de paus van Rome en de katholieke bisschoppen van heel de wereld in eenheid met hem. Zonder die toewijding zal er geen vrede zijn. Er zal een hardnekkige vijandigheid blijven bestaan tussen de Oekraïense Grieks-katholieken en de Russische orthodoxen, en die vijandigheid wordt vandaag nog vergroot door een politiek conflict gevoed door buitenlandse invloeden.

Onze vader, abbé de Nantes, sloeg de nagel op de kop toen hij zei : « In plaats van uw tonnen gedrukt papier van Vaticanum II [en andere “ gemeenschappelijke verklaringen ”] heb ik, om mij de juiste weg te wijzen van de enige oecumene die steek houdt, iets heel simpel : een goddelijke belofte, een blad papier waarop een kind de belofte van de Allerheiligste Maagd Maria heeft neergeschreven : “ Rusland zal zich bekeren ” als de H. Vader “ zich verwaardigt ” het land toe te wijden aan het Onbevlekt Hart van Maria. »

Dat betekent dat Rusland niet alleen het communisme zal afzweren, maar ook een einde zal maken aan zijn schisma om terug te keren tot de ene ware Kerk. En door die grote genade zal de Kerk zelf het Concilie laten vallen en zich bekeren tot het ware, maar nu helaas vergeten katholiek geloof !

broeder Bruno van Jezus-Maria
Hij is verrezen ! nr. 81, mei-juni 2016