DE MASDU IS TERUG

DE standpunten die paus Franciscus inneemt over de inwijking van vreemdelingen in Europa kondigen een migratieschokgolf aan waarvan de gevolgen niet te overzien zijn.

Wat is een migrant ? « Een vreemdeling op zoek naar veiligheid en levensonderhoud waarvan hij in zijn land van oorsprong verstoken blijft ». Dat is de definitie die de Catechismus van de katholieke Kerk uit 1997 geeft en die Franciscus aanhaalt. Hij leidt er de plichten uit af die de (Europese) staten hebben : onthalen, beschermen, integreren en bevorderen.

« Integreren » betekent voor hem : wederzijdse verrijking van twee culturen. Dat sluit voor de vluchtelingen uit dat zij hun eigen “ culturele ” identiteit vergeten – bv. het feit dat zij moslim zijn – en betekent voor hen die de migranten ontvangen een verbod om zich op hun eigen christelijke identiteit terug te plooien.

Hoe moeten wij, Rooms-katholieken, onze “ identiteit ” definiëren ? Eeuwenoud antwoord : wij zijn allemaal “ vreemdelingen ” op deze aarde, pelgrims op weg naar de hemel, ons waarachtige vaderland en het enige doel van al ons streven. Die waarheid was verankerd in de godsdienst van onze voorvaderen. De hemel : voorwerp van hun geloof, hun hoop en hun liefde. Toen Lucia op 13 mei 1917 de Dame die haar verscheen hoorde zeggen : « Ik ben van de hemel », vroeg zij onmiddellijk : « En ik, zal ik naar de hemel gaan ? »

De paus van zijn kant werpt zich steeds uitdrukkelijker op als de leider van een werkelijk universele beweging, de MASDU : « Beweging voor Geestelijke Animatie van de Wereldwijde Democratie » (Mouvement d’Animation Spirituelle de la Démocratie Universelle). Daarmee treedt hij in de voetsporen van Paulus VI onzaliger gedachtenis...

« Franciscus is jammer genoeg het voorbeeld van een katholiek die verleid is door de ketterij die Paulus VI vanaf de Stoel van Petrus gepredikt heeft. De dagelijkse sermoenen van onze paus in Santa Marta getuigen van zijn katholiek geloof ; maar tegelijkertijd is het concept dat hij van de Kerk en van haar betrekkingen met de wereld heeft, doordrenkt van de MASDU. Het resultaat daarvan is de steriliteit van al zijn inspanningen. Door te verkondigen dat hij de Kerk naar de uithoeken wil zenden, maar zonder bekeringsijver, werkt hij eigenlijk voor de wereld – de wereld waarvoor Christus niet gebeden heeft (Jo 17, 9). Het mag dan ook geen verbazing wekken dat de “ vitale functies ” van de Kerk sinds 2013 zwak en onrustwekkend blijven » (broeder Pierre van de Transfiguratie).

CHILI, EEN MODELDEMOCRATIE

Toen Franciscus op 16 januari in Chili aankwam, drukte hij tegenover de presidente, Michelle Bachelet, zijn voldoening uit over de aansluiting van het Zuid-Amerikaanse land bij die “ Beweging ” : « Chili werd de afgelopen decennia gekenmerkt door de ontwikkeling van een democratie die gezorgd heeft voor een volgehouden vooruitgang. » Onder verzwegen : dankzij de omverwerping van generaal Pinochet. « De recente verkiezingen waren een manifestatie van de sterkte en maturiteit die jullie bereikt hebben, wat een bijzonder accent krijgt in dit jaar waarin de tweehonderdste verjaardag van de onafhankelijkheidsverklaring gevierd wordt. Die onafhankelijkheid werd gevestigd op de vrijheid en het recht en moest verscheidene woelige perioden [de vreselijke “ dictatuur ” van Pinochet !] het hoofd bieden, die niet zonder moeite te boven werden gekomen. Zo hebben jullie de droom van de stichters van Chili kunnen bevestigen en versterken. »

Vergissen we ons niet : met die laatste woorden doelt de paus niet op de missionarissen die het land gekerstend hebben en van wie de « droom » erin bestond dat alle bevolkingsgroepen waarover ze de vaderlijke zorg ter harte namen naar de hemel zouden gaan. Neen, voor Franciscus gaat het om de strijders voor de onafhankelijkheid die de Chilenen “ geëmancipeerd ” hebben van die christelijke voogdij. Bepaalde « woelige perioden » hebben wel geprobeerd om hen terug naar hun christelijke wortels te voeren, maar de paus wenst de presidente geluk dat ze de universele democratie in Chili « bevestigd en versterkt » heeft.

Het voornaamste opzet van het bezoek bestond erin een antwoord te geven op de schandalen waarvan het land het toneel is door het wangedrag van slechte priesters. Tijdens zijn toespraak in het presidentieel paleis sprak Franciscus een echte publieke schuldbelijdenis uit. Hij kwam nogmaals langdurig op dit onderwerp terug tijdens zijn ontmoeting met de geestelijkheid. In Le Figaro van 17 januari schrijft Jean-Marie Guénois dat « deze herhaalde schandalen, in het bijzonder datgene waarvoor in 2010 een zekere pater Karadima verantwoordelijk was, en waarvan men vandaag verneemt dat ze allemaal met grote nauwkeurigheid bijgehouden werden door een Amerikaanse NGO (Bishop Accountability), in Chili tot een terugval van de katholieke godsdienstpraktijk met 20 tot 30 % zouden geleid hebben. »

Dat is het loon voor de « wereldse gezindheid van de duivel », die door abbé de Nantes MASDU werd genoemd en waarvan paus Franciscus bij het begin van zijn pontificaat nochtans verklaard had dat hij er volledig afstand wou van nemen. Die gezindheid houdt in dat men zich afwendt van zijn eigen gemeenschap om zich open te stellen voor de wereld, waarvan Satan de vorst is. In naam van de godsdienstvrijheid promoot hij het onthaal van vluchtelingen « in toepassing van de principes en waarden van onthaal en broederlijkheid die een gemeenschappelijk patrimonium van de mensheid en de wijsheid vormen », zonder dat er nog sprake is van Christus... (toespraak van september 2017).

In elk geval is niet iedereen een aanhanger van de MASDU ! De vier landen van de groep van Visegrád – Hongarije, Slowakije, de Tsjechische Republiek en Polen – vormen een hecht blok, waartoe men nu ook Oostenrijk mag rekenen, dat de « Brusselse orde » uitdaagt en niet wil weten van de door de paus gepredikte migratiepolitiek. Ze zijn vast van plan om hun christelijke identiteit, hun nationale soevereiniteit en de controle over hun eigen grenzen te verdedigen. De van het communisme bevrijde “ V4 ” dragen in hun banier een integraal nationalisme.

Paus Franciscus heeft in zijn toespraak tot de ambassadeurs, begin januari, zijn afkeuring van dat nationalisme verwoord. Hij verklaarde dat de komst van migranten een « kans » kan betekenen voor het gastland « om zijn eigen cultureel en godsdienstig erfgoed opnieuw te ontdekken ». Op voorwaarde dan toch dat men dit erfgoed nog behoedt en dat men de “ missionaire ” wil heeft om het te delen !

Nog volgens de Heilige Vader staat er geen limiet op « het recht om te kunnen emigreren ». Dat recht maakt volledig deel uit van de menselijke waardigheid, net als « het recht om niet te moeten integreren ». Hij pleit verder voor meer strijd tegen de armoede in de landen van vertrek en meer inspanningen op het domein van samenwerking en ontwikkelingshulp. Alsof « de armoede » het enige motief is om naar Europa te vertrekken !

OORLOG IS HET LOON VAN DE MASDU

De etnische groep van de Peul leeft verspreid over een groot aantal landen van de Sahelzone. Ze zijn van oorsprong nomadisch. En overwegend islamitisch. De laatste tijd vertonen ze een steeds grotere sympathie voor de jihad. In Mali is een gevaarlijke Groepering ter ondersteuning van de islam en de moslims actief.

De groepering zou ongeveer tweeduizend strijders tellen en ageert onder het commando van Al Qaeda in de islamitische Magreb (Aqim). « Geen enkel voertuig kan door de Sahara trekken, geen enkele put kan gegraven worden zonder de toelating van Aqim », aldus een Mauretanische veiligheidsbron. De terroristische organisatie heft belastingen op alle verkeer doorheen de Sahelzone, meer bepaald op de drugstrafiek. « Al die groepen zouden versterkt kunnen worden door de komst van islamisten uit Libië. Aqim heeft ook vertakkingen bij de Toeareg, terwijl Islamitische Staat stevig verankerd is in de kuststeden Sabratha en Misrata. »

We zien met andere woorden hoe een groot deel van Noord-Afrika zich ontwikkelt tot een gezworen vijand van de « ongelovigen ». Hoe zal men dit nieuwe gevaar het hoofd bieden ? Met een Beweging voor Geestelijke Animatie van de Wereldwijde Democratie ?

De oorlog in Syrië lijkt voorbij, maar het gevaar is niet geweken. Washington wil koste wat het kost Assad omverwerpen, ook al moet het land dan in vuur en bloed verder ten onder gaan. En wat moet er in de plaats komen ? De democratie ! Zoals in Irak ? Zoals in Afghanistan ? Zoals in Libië ?

Toen zuster Lucia op 3 januari 1944 eindelijk de bovennatuurlijke kracht vond om het derde Geheim neer te schrijven, zoals haar bisschop haar opgedragen had, hoorde ze de echo van een zachte stem die sprak : « In de tijd : één enkel geloof, één doopsel, één heilige, katholieke en apostolische Kerk. In de eeuwigheid : de Hemel ! » Een duidelijker veroordeling van de MASDU is niet mogelijk.

broeder Bruno van Jezus-Maria
Hij is verrezen ! nr. 92, maart-april 2018