Licht in de duisternis
DE H. VLADIMIR VERVANGT LENIN
SINDS het najaar kunnen de Moskovieten vlakbij het Kremlin een reusachtig standbeeld aanschouwen van grootvorst Vladimir van Kiev, met in zijn rechterhand het Kruis. In 988 liet deze kleinzoon van de H. Olga zichzelf en heel zijn volk dopen. Van een losbandige heiden werd hij meteen een heilige en de grondlegger van het christelijke Rusland. « Zijn rijk van Kiev is het model van de christelijke staten, met echt evangelische zeden », schreef abbé de Nantes (La Russie avant et après 1983, in CRC nr. 184, december 1982).
Op 4 november 2016 onthulde president Poetin het 17 m hoge monument, alvorens het gezegend werd door patriarch Kirill in aanwezigheid van de hoogste autoriteiten van de staat... en van God. De H. Vladimir « legde de morele grondslagen waarop onze levens ook vandaag nog gebaseerd zijn », aldus het staatshoofd. « Het waren streng ethisch gedrag, solidariteit en eenheid die onze voorouders hielpen moeilijkheden het hoofd te bieden en overwinningen te boeken voor de roem van het vaderland, dat zij elke generatie sterker en groter maakten. Wij moeten ons steunen op de geestelijke erfenis van de H. Vladimir om verenigd te blijven tegen de uitdagingen en bedreigingen van de huidige tijd. »
Na de plechtigheid begaven president Poetin, premier Medvedev en patriarch Kirill zich naar de kerk van de Moeder Gods van Kazan, waar ze baden voor de kopie die daar hangt van de beroemde icoon van de heilige beschermster van Rusland.
Het enige wat nog ontbreekt, is de toewijding van Rusland aan het Onbevlekt Hart van Maria door paus Franciscus en de katholieke bisschoppen in vereniging met hem !
Ondertussen gaat er een grote aantrekkingskracht uit van Rusland, veel meer dan van het geleidelijk aan de islam ten prooi vallende Europa. De presidentsverkiezing in Moldavië (oktober-november 2016) bewijst dat de Europese Unie veel minder aanspreekt dan vroeger. In het armste land van het oude continent werd, als opvolger van de pro-Europese Timofti, een vriend van Rusland gekozen : Igor Dodon. Zelfde gang van zaken in Bulgarije, lid van de Unie, waar op 13 november de voormalige legerchef Rumen Radev de verkiezingen won ; hij is voor toenadering tot Moskou en een fel tegenstander van de Europese sancties tegen Rusland. Zelfs de Turkse “ sultan ” Erdogan heeft meer respect voor Poetin, die hem nochtans stevig de les gespeld heeft, dan voor de EU die door de knieën gegaan is voor de chantage van Ankara met de vluchtelingen.
BOKO HARAM VERSLAGEN DOOR DE ROZENKRANS
Boko Haram, de verschrikkelijke islamistische terreurbeweging die vooral in het christelijke noorden van Nigeria ontzettend veel slachtoffers maakte, is momenteel van de radar verdwenen. De beweging heeft zich teruggetrokken in de bossen, vermijdt open confrontaties en beperkt zich tot kamikazeaanslagen. Iedereen feliciteert de volkscomités voor hun waakzaamheid, het leger voor zijn snelle interventies, de buurlanden voor hun medewerking en de Amerikanen voor hun hulp.
Maar de eigenlijke reden voor het succes is « het wapen van Lepanto » : het rozenhoedje, dat Mgr. Oliver Dashe Doeme, de bisschop van Maiduguri in het noordoosten van Nigeria, twee jaar lang heeft doen bidden in de huisgezinnen, de scholen en de parochies van zijn diocees.
Eind 2014 had de bisschop een ontroerende mystieke ervaring. Toen hij het rozenhoedje aan het bidden was voor het H. Sacrament in zijn kapel, had hij een visioen van Jezus, die niet sprak, maar hem een zwaard aanreikte. Mgr. Dashe Doeme strekte zijn arm uit om het zwaard aan te nemen, waarop dat plotseling veranderde in een rozenkrans. Op dat ogenblik zei Jezus driemaal : « Boko Haram is verdwenen. » Achteraf verklaarde de bisschop : « Ik begreep dat we Boko Haram zouden kunnen verslagen met de rozenkrans. »
In het begin aarzelde hij om zijn ervaring met anderen te delen, maar daarna voelde hij zich verplicht dat toch te doen. Eerst bracht hij zijn priesters op de hoogte. Op 18 april 2015 maakte hij het gebeurde bekend tijdens een interview met de Catholic News Agency. « Met het rozenhoedje zullen wij in staat zijn om Boko Haram uit ons bisdom te verdrijven. Met de tussenkomst van de Moeder van Jezus, van wie ik bijzonder veel hou, zal ik zeer veel personen aanmoedigen om het rozenhoedje te bidden, waardoor wij Boko Haram zullen buiten werken. »
Majoor-generaal Lucky Irabor, hoofd van het Nigeriaanse leger, mag zichzelf dan wel feliciteren (augustus 2016) met de verdrijving van de terroristen uit hun bastions tot diep in het woud van Sambisa, het is « hoofdzakelijk door toedoen van de gebeden van het volk » dat de vijand teruggedrongen is, aldus Mgr. Dashe Doeme. « Tevoren zaten de leden van Boko Haram overal. En nu niet meer. » En niet gelijk welke gebeden, maar het rozenhoedje. Het wonder is dus gebeurd dankzij de heilige tussenkomst van Onze-Lieve-Vrouw van de Rozenkrans, onderstreept de bisschop. Het échte wonder is eigenlijk dat een bisschop nog zo spreekt !
Mgr. Dashe Doeme wees er zijn gelovigen op dat het rozenhoedje een immense macht bezit : hij bracht de zeeslag van Lepanto in 1571 in herinnering, toen de christelijke strijdkrachten de veel sterkere vloot van het Ottomaanse rijk overwonnen. « Zolang wij ergens naartoe gaan met Zijn moeder, en in het bijzonder door het rozenhoedje te bidden dat de meest uitgesproken vorm van de mariale godsvrucht is, zullen wij triomferen. »
De terreurbeweging was sinds 2009 verantwoordelijk voor 17.000 doden ; 2, 5 miljoen mensen zijn op de vlucht geslagen. In het bisdom van Mgr. Dashe Doeme viel het aantal katholieken terug van 125.000 tot 50. 000. Meer dan driehonderd kerken werden in brand gestoken, nagenoeg alle katholieke scholen moesten gesloten worden.
De bisschop verklaarde : « Boko Haram heeft slechts één programma : het noordoosten van Nigeria en uiteindelijk het hele land islamiseren. Omdat ons land het volkrijkste land van het Afrikaanse continent is [181 miljoen inwoners !] riskeert de destabilisering van Nigeria een spiraal van geweld op gang te brengen waarvan de drijfveer religieus is. De gevolgen voor de buurlanden zouden de stabiliteit van heel Afrika in het gedrang brengen » (27 mei 2015).
PERU TOEGEWIJD AAN DE HEILIGE HARTEN VAN JEZUS EN MARIA
De nieuwe president van Peru, Pedro Paulo Kuczynski (zijn vader is een Pool geboren in Poznan), heeft op 21 oktober 2016 in Lima een plechtige toewijding uitgesproken. Hij deed dat ter gelegenheid van de jaarlijkse « Dag van het gebedsontbijt », waarvan het thema dit jaar ingegeven was door paus Franciscus : « De barmhartigheid van Gods Liefde ».
« Ik, Pedro Pablo Kuczynski, president van de republiek Peru, ik wijd, met het gezag dat mij gegeven is, mijn persoon, mijn gezin – in aanwezigheid van mijn echtgenote – en de republiek Peru toe aan de liefde en de bescherming van de almachtige God, door de tussenkomst van het H. Hart van Jezus en het Onbevlekt Hart van Maria.
« Ik leg in zijn liefdevolle handen mijn regering en alle arbeiders en burgers die onder mijn verantwoordelijkheid vallen. Ik bied de almachtige God mijn gedachten en beslissingen als president aan, opdat ik ze zou gebruiken voor het goed van ons land en ik me tijdens mijn regering altijd bewust zou zijn van de Tien Geboden. Ik vraag aan God dat Hij, door de tussenkomst van het H. Hart van Jezus en het Onbevlekt Hart van Maria, mijn akte van toewijding zou aanhoren en aanvaarden en dat Hij ons land onder zijn bijzondere bescherming zou nemen.
« Tegelijk met dit verzoek vraag ik vergiffenis aan God voor alle overtredingen die in het verleden begaan zijn onder de republiek en voor alle beslissingen die genomen zijn in tegenspraak met zijn geboden. Ik vraag Hem zijn hulp om alles wat ons van Hem scheidt te veranderen.
« Ik, Pedro Pablo Kuczynski, leg als president van de republiek Peru deze plechtige eed af tegenover God en de burgers van ons land, vandaag, 21 oktober 2016. »
Met deze plechtige toewijding treedt Kuczynski in de voetsporen van Gabriel Garcia Moreno (1821-1875), president van Ecuador, die zijn land in 1873 toewijdde aan het H. Hart... en twee jaar later vermoord werd door de vrijmetselarij, die sinds het begin van de 19de eeuw heel Zuid-Amerika in een wurggreep houdt [zie het artikel Het offer van president Garcia Moreno in Hij is verrezen ! nr. 15, mei-juni 2005, pp. 5-11].
Wat het terugschroeven betreft van de wetten die « in tegenspraak met Gods geboden » zijn, is er werk aan de winkel in Peru. Abortus is gelegaliseerd en de genderideologie is door het ministerie van onderwijs verplicht gemaakt voor alle staatsscholen. Mgr. Eguren, aartsbisschop van Piura, klaagt terecht aan dat « deze beide zaken het algemeen welzijn en de grondvesten van het gezin ondermijnen » (24 oktober 2016). Laten we bidden voor Peru en zijn katholiek staatshoofd !
PAUS FRANCISCUS : ORTHODOXIE EN HETEROPRAXIE
In tegenstelling tot zijn conciliaire voorgangers bezit paus Franciscus het waarachtige katholiek geloof. Dat blijkt uit al zijn catecheselessen, sermoenen en Angelusgebeden, die stuk voor stuk belijdenissen van geloof zijn en bewijzen van rechtzinnigheid in de leer, van orthodoxie. Maar in zijn pastoraal toont hij steeds opnieuw een verontrustende heteropraxie : zijn daden zijn vaak niet in lijn met zijn theoretisch, dogmatisch geloof.
We hebben dat kunnen vaststellen in Zweden, toen Franciscus omkaderd werd door twee “ pausen ” zoals hij, die met een onvoorstelbare branie hun rebellie tegen Christus en zijn goddelijke Moeder afficheerden ter gelegenheid van de 500ste verjaardag van de opstand van Luther (1517-2017). We kunnen de H. Pius X in zijn Brief over de Sillon plagiëren en verontwaardigd zijn : « Wat te denken van een paus die, bij het binnenkomen van Zweden, zijn katholicisme aan de deur achterlaat om de leerlingen van Luther niet te verontrusten ? » Sterker nog, die verklaart dat « wat ons, lutheranen en katholieken, verbindt sterker is dan wat ons scheidt ». Werkelijk ? Het H. Misoffer, de waarachtige aanwezigheid van Christus in de Eucharistie, in opdracht van de paus zelf geschrapt uit zijn reisprogramma, in naam van de oecumene ! Zonder de sacramenten te vergeten : het priesterschap – we zagen in zijn nabijheid een vrouw die zich onbeschaamd bekleed had met de tekenen van de bisschoppelijke waardigheid – en het huwelijk – “ voor iedereen ”, met inbegrip van de homo’s...
Voor zijn vertrek uit Rome had de paus in een interview met La Civiltà Cattolica uitgelegd waarom hij besloten had geen Mis op te dragen voor de katholieken in Zweden. Iedereen begrijpt toch « dat men niet tegelijkertijd katholiek en sectair kan zijn. » Neen, ik begrijp dat niet. En de 120.000 katholieke Zweden evenmin : ze konden niet verdragen de paus te zien komen zonder hen een blik te gunnen, aan de vooravond van Allerheiligen ! Ze hebben zo “ geprotesteerd ” dat Franciscus akkoord ging om zijn bezoek met een halve dag te verlengen en de Mis op te dragen.
Maar drie weken later hoorden we dezelfde Franciscus spreken over een onderwerp dat voor zijn directe voorgangers compleet taboe was : de Hemel en de hel. In zijn ochtendsermoen in Santa Marta van 22 november 2016 zei hij : « We houden er niet van aan die zaken te denken, maar het is de waarheid. Ik herinner me dat men mij als kind in de catechismusles vier dingen leerde : dood, oordeel, hel of glorie. Na het oordeel bestaat inderdaad die mogelijkheid. “ Maar, Vader, dat is om ons schrik aan te jagen... ” Neen : het is de waarheid ! Want als je geen zorg draagt voor je hart, als je altijd verwijderd leeft van de Heer, dan bestaat misschien het gevaar om voor de eeuwigheid verwijderd te zijn van de Heer. »
De hel bestaat en ik kan erin terecht komen. Op 13 juli 2017 zullen we de honderdste verjaardag herdenken van het heel concrete visioen van de hel dat Lucia, Francisco en Jacinta in de Cova da Iria hadden.
De H. Vader vervolgde : « Let er op je niet van de wijs te laten brengen door de oppervlakkige dingen », de dingen « die geen transcendentie hebben ». We kunnen niet verder verwijderd zijn van de slottoespraak van Paulus VI op het einde van het Concilie, waarin hij een pact smeedde met « de Mens, die niet alleen van zichzelf het middelpunt maakt van alles wat hem interesseert, maar die durft pretenderen dat hij het principe en de laatste reden achter heel de werkelijkheid is. »
Die Mens wordt er door paus Franciscus aan herinnerd dat het er op aankomt « niet te leven alsof men nooit zal sterven. » Paulus VI daarentegen boog de knie voor het idool : « Ook wij, wij meer dan wie ook, wij vieren de eredienst van de Mens » ! Franciscus raadt het ons ten stelligste af : « “ Wees trouw tot aan de dood ”, zegt de Heer, “ en Ik zal je de kroon van het leven schenken ” (Ap 2, 10). »
HET SACRAMENT VAN DE BIECHT IN ERE HERSTELD
De dag na de afsluiting van het Heilig Jaar van de barmhartigheid publiceerde Franciscus de apostolische brief « Misericordia et misera ». Deze titel is ontleend aan het commentaar van de H. Augustinus op de ontmoeting van Jezus met de overspelige vrouw ; nadat de mannen die haar wilden stenigen afgedropen waren, aldus de Kerkvader, « bleven de twee samen achter : de barmhartigheid en de ellende ».
Met de brief wil de paus de gedoopten helpen om « verder te gaan met het beleven van de barmhartigheid met dezelfde intensiteit als gedurende het buitengewoon jubileum. » Hij vervolgt : « Het vieren van de barmhartigheid gebeurt in het bijzonder in het sacrament van de verzoening. Dat is het moment waarop wij ons omhelsd voelen door de Vader, die ons tegemoet komt om ons de genade te schenken opnieuw zijn kinderen te zijn » (nr. 8).
« Geen enkele paus heeft het aangedurfd om met zoveel nadruk een als ouderwets beschouwd sacrament terug van kracht te laten worden : de biecht », schrijft Jean-Marie Guénois in Le Figaro van 22 november. « En dan nog wel de hoorbiecht, die er in bestaat onder vier ogen een priester te ontmoeten – die onderworpen is aan het absolute biechtgeheim – en hem de eigen zonden toe te vertrouwen ; de biechteling vraagt de vergiffenis van God en de geestelijke heeft de macht die te verlenen in naam van Christus. »
Het voorbije Jaar van de barmhartigheid heeft in heel de wereld acht miljoen pelgrims gemobiliseerd ; de toediening van het « sacrament van de verzoening » heeft een sprong vooruit van 30 % gemaakt ! Al die gelovigen erkennen dat « wij zondaars zijn en in ons het gewicht dragen van de tegenstelling tussen wat wij zouden willen doen en wat wij in werkelijkheid doen (cf. Rm 77, 14-21) », schrijft de paus. « Niettemin gaat de genade ons altijd vooraf. Zij neemt het gelaat aan van de barmhartigheid die doeltreffend wordt in de verzoening en de vergeving » (nr. 8).
Genade en barmhartigheid, graça e misericórdia : de twee sleutelwoorden die zuster Lucia zag verschijnen tijdens de Godsopenbaring of Theofanie van Tuy op 13 juni 1929...
Franciscus vervolgt : « “ Laat u verzoenen met God ” (2 Co 5, 20) : dat is de oproep die de Apostel ook vandaag nog doet, om elke gelovige de macht van de liefde te doen ontdekken ; zij is het immers die van ons een “ nieuw schepsel ” maakt (2 Co 5, 17). Ik nodig de priesters opnieuw uit om zich met grote zorg voor te bereiden op het dienstwerk van de biecht, dat een echte priesterlijke missie is. Ik wil jullie oprecht danken voor jullie dienstbaarheid en ik vraag jullie om ontvankelijk te zijn voor iedereen. Leg getuigenis af van de vaderlijke tederheid ondanks de zwaarte van de zonde. Help de zondaar nadenken over het bedreven kwaad. Wees helder in het uiteenzetten van de morele principes. Stel jullie beschikbaar om de gelovigen te begeleiden op hun boeteweg. Geef blijk van onderscheidingsvermogen in elk afzonderlijk geval. En wees grootmoedig in het schenken van Gods vergiffenis » (nr. 10).
broeder Bruno van Jezus-Maria
Hij is verrezen ! nr. 85, january-february 2017