O Heilig Kruis, onze enige Hoop !

De tijden die we doormaken, zijn gevaarlijk voor de vrienden van het Kruis. Wat vindt men al niet uit om hen te ontraden die smalle, ascetische weg te volgen waartoe reeds zo weinigen zich engageren ? Laten wijzelf, die vechten tegen deze moderne theorieën, ons niet laten inpalmen door hun gemakkelijke en verleidelijke manier van doen die tegemoet komt aan onze zwakheid !

Sommigen denken Gods liefde en de christelijke deugd te vinden in elke ziel van zodra hierin naastenliefde tot uiting komt… Anderen stellen zich tevreden met de prediking van het universele vaderschap van God om onze broederlijke gemeenschap te vestigen. Ach, hoe eenvoudig en toegankelijk voor iedereen zonder enige inspanning zijn dergelijke godsdiensten…

Vóór alles moeten we beseffen dat we nooit onze naaste of God echt kunnen beminnen, dat we zelfs nooit zullen weten wat beminnen écht betekent, als we niet de openbaring van het Kruis hebben, als we niet eerst en vooral Jezus Christus liefhebben.

Christen zijn betekent het mysterie van de Verlossing, het belangrijkste punt van ons geloof, herbeleven. Het is niet een vage ideologie aannemen noch menslievendheid uitstralen. Christen zijn betekent niet de vrede en het geluk zoeken in de richting van ons gemak en onze verlangens. Zo bekeken is het juist dat we allemaal volmaakte en zelfs strijdende christenen zouden zijn, maar het Kruis blijft het teken van tegenspraak dat we niet uit de weg kunnen gaan.

Door zich te bedwelmen met theorieën en idealen is men geen christen: men is het wel als men Gods Wil doet door zijn kruis te dragen. Van de mensen houden om wat ze zelf zijn, met het enthousiasme van grootmoedige verlangens, is dat evenmin. Anderen dienen ten koste van zichzelf en hen slechts een liefde vanuit zelfvergetelheid toedragen, en uiteindelijk zodanig te zijn dat alleen het Kruis van Jezus ons daartoe het voorbeeld en de deugd kan geven: dat is christen zijn.

De les van Sint-Paulus, vandaag dringender, krachtiger dan ooit tevoren tijdens de voorbije tweeduizend jaar, is dat Jezus’ Kruis onze enige hoop is. Zal er op een dag hier op aarde een vredelievende en gelukkige mensheid bestaan? Dat zal slechts kunnen door de triomf van het Kruis in alle harten. Maar het is dwaas, het is godslasterlijk te denken en te prediken dat die Stad van mensen kan verschijnen en lukken in vergetelheid en minachting van de gekruisigde Jezus ! Zowel aan de minste van ons als aan de reusachtige volkeren spreekt de Kerk dezelfde taal en dat is die van het Kruis.

Men moet eerst aanvaarden te sterven om te kunnen leven, het is goed Jezus’ Kruis te aanschouwen en te omhelzen opdat in ons de liefde het zou halen op het egoïsme, de wijsheid op de dwaasheden van de hoogmoed. Mochten ons wezen, onze wereld hierdoor getransformeerd worden, reeds met het oog op het Beloofde Land.

Maar een gedachte komt in me op die me doet verstijven. Men kondigt nieuwe tijden aan waarin christenen het Kruis zullen durven vergeten, dat Kruis dat hen doet leven, om hun vijanden te ontwapenen ! Als de liefde tot Jezus verloren gaat, volgen onvermijdelijk onverschilligheid voor de waarheid en de gerechtigheid.

En vandaag wordt het grote plan van het einde der tijden aangekondigd: de ganse mensheid, christenen en heidenen – gisteren nog vijanden, zoals Herodes en Pilatus, zoals Joden en Romeinen – gaan zich verzoenen, moe van zovele nutteloze gevechten, om dat opgerichte Kruis uit de aarde weg te rukken en een definitief stilzwijgen over Jezus te bewerken. Het drama kan niet hersteld worden, het is te moeilijk om dat te bekomen van de bozen, laten we het dus uit ons geheugen wissen ! De toekomst van de mensheid, de vrede, het welzijn vragen deze prijs en het is beter dat één Mens verdwijnt uit de geschiedenis dan dat de massa lijdt. Dat is de grootste revolutie aller tijden, de werkelijk enige radicale die voor de mensheid een nieuw tijdperk zou openen waarin wetenschap en welzijn ten dienste staan van de nieuwe wereld en de echt met elkaar verbonden mensen !

Zo zien de ijdele plannen eruit van aardse mensen die de Verlosser nogmaals kruisigen, maar dat zal niet gebeuren. Door de Paus voor te stellen het Kruis te vergeten en aan de bisschoppen om te breken met een verleden van strijd, streven de vervolgers van Christus de dood van zijn Kerk na. Ze ontrukken haar de hoeksteen om heel het bouwwerk ten gronde te richten. Wat de christenen betreft die het compromis aanvaarden, zij verliezen onmiddellijk hun vitale energie en invloed in de Kerk. Geen roepingen, geen bekeringen meer. De zielen van de kudde blijven te zeer gehecht aan het Kruis en hij die Jezus Christus loochent, verliest de kudde. Neen, het drama is niet gedaan, het zal alleen maar gruwelijker, bloediger worden door het feit van de door de vijand uitgeoefende verleiding van enkele herders van de kudde.

abbé Georges de Nantes
 uittreksel uit de «Lettres à mes amis» nrs. 136 en 201