De katholieke missie en haar missionarissen

«De oogst is groot, maar arbeiders zijn er weinig. Vraagt daarom de Heer van de oogst arbeiders te sturen om te oogsten.» In het evangelie van deze zondag zien we in welke mate Jezus een groot belang hecht aan de Missie, die de oogst van de zielen is. Dit ligt hem zo nauw aan het hart dat Hij niet zal aarzelen ons te openbaren dat steden die de missionaris weigeren te ontvangen streng gestraft zullen worden: «Maar in elke stad waar ge binnengaat en niet ontvangen wordt, trekt daar door de straten en zegt: “Zelfs het stof uit uw stad dat aan onze voeten kleeft, schudden wij tegen u af. Maar weet dit wel: Het Rijk Gods is nabij.” Ik zeg u: op die dag zal het voor de mensen van Sodom draaglijker zijn dan voor die stad.»

Waarom hecht Jezus zo’n groot belang aan de Missie? Hoe hebben missionarissen in de loop van de eeuwen voldaan aan dit verlangen van Jezus’ Hart? Alvorens ten Hemel te varen, tijdens een laatste gesprek met zijn apostelen, gaf Jezus hen volgende zendingsopdracht:

«Ga, onderricht alle volkeren, leert hen alles wat Ik u geopenbaard heb en doopt hen in de naam van de Vader, de Zoon en de H. Geest. Wie gelooft en gedoopt is, zal gered worden, maar wie niet gelooft, zal veroordeeld worden» (Mc 16, 15-16).

Vanaf die dag zijn de opvolgers van de apostelen onophoudelijk gehoorzaam geweest aan dat bevel van de Heer, zelfs en vooral onder vervolgingen en martelaarschap. Aan het einde van zijn leven wees de H. Gregorius de Wonderdoener zijn gelovigen erop dat, toen hij als bisschop aankwam in hun stad (Cesarea van Cappadocië), er slechts één christelijke familie was: alle andere waren heidens. Maar dat hij nu aan zijn opvolger de zorg overliet tot bekering van één enkele heidense familie… want alle andere waren christelijk geworden!

Door de eeuwen heen heeft dit mirakel zich onophoudelijk herhaald, zodanig dat men kan zeggen dat binnen een tijdsspanne van 2000 jaar de katholieke en apostolische Kerk de wereld heeft veroverd. Zo was er bv. in Frankrijk een dorp dat Mesnil-Saint-Loup en een ander dat Ars heette. Deze dorpen waren gegrepen geweest door de storm van de Franse Revolutie en het Keizerrijk en waren teruggekeerd naar het heidendom. Een pater Emmanuel en een pastoor van Ars hebben volstaan om door hun gebeden, hun lijden en hun prediking de mensen opnieuw te bekeren! Het was steeds hetzelfde woord van Jezus dat zijn efficiëntie bewees… op voorwaarde toch dat men Hem gehoorzaamde: «Ga, onderricht alle volkeren, leert hen alles wat Ik u geopenbaard heb en doopt hen in de naam van de Vader, de Zoon en de H. Geest. Wie gelooft en gedoopt is, zal gered worden, maar wie niet gelooft zal veroordeeld worden.»

Ik herinner me dat men tijdens mijn jeugd, onder Pius XII, dacht dat de hele wereld christelijk zou worden. In de VS waren er ontelbaar veel bekeringen; missionarissen verspreidden in China en Afrika de naam van Christus en doopten er duizenden! Vervolgens… heeft zich in de jaren zestig een geweldige catastrofe voorgedaan en is de wereld veranderd. In plaats van te reageren tegen de geloofsafval heeft het Tweede Vaticaans Concilie die nog versneld. Zij die christen waren, zijn het niet langer gebleven. Moet hieruit geconcludeerd worden dat dit het einde van de wereld is?

Wij denken van niet, omdat we de onweerlegbare bewijzen hebben dat God de aarde niet opgegeven heeft. En het eerste van die bewijzen zijn de verschijningen te Fatima en het wonder van de zon die op 13 oktober 1917 rondtolde in de hemel. De H. Maagd heeft het onvoorwaardelijk beloofd: «Tenslotte zal mijn Onbevlekt Hart triomferen. De H. Vader zal Rusland aan mij toewijden dat zich zal bekeren en er zal een zekere tijd van vrede aan de wereld geschonken worden.»

Het zijn deze woorden van Onze-Lieve-Vrouw van Fatima die ons terug hoop geven. Ze verzekeren ons ervan dat we niet voor niets vechten, dat we door onze gebeden en offers kunnen helpen aan de verwezenlijking van deze fantastische belofte.

Abbé Georges de Nantes
Uittreksels uit de homilie van 11 september 1994