2022
Waarom hecht Jezus zo’n groot belang aan de missionering? Hoe hebben missionarissen in de loop van de eeuwen voldaan aan dit verlangen van Jezus’ Hart? In de Brief aan de Galaten legt Sint-Paulus uit dat we ons moeten laten leiden door de geest en niet door de wellust van het vlees en dat zij die Christus toebehoren hun vlees met zijn ondeugden en lusten hebben gekruisigd. Verering hebben voor het eucharistisch Hart van Jezus betekent ontdekken dat er in Hem, en tot het einde van de wereld, een bekommernis is om ons te redden. Die heeft Hij ons geopenbaard door op alle altaren terug te keren en er zijn Offer te hernieuwen om ons de vrucht ervan mee te delen. In de Hemel beminnen Vader, Zoon en H. Geest elkaar met een oneindige Liefde die hen op onuitsprekelijke wijze verenigt. De Drie zijn nog slechts Eén, niet alleen in volmaakte Liefde, maar ook in een identiek volmaakte wijsheid. Op deze Pinksterdag is het goed onze aandacht te richten op de Kerk die Christus op zijn apostelen gebouwd heeft door haar Petrus als hoofd en opvolger te geven. Wat is het doel dat door de eeuwen heen nagestreefd werd door deze gemeenschap? Wat biedt ze haar leden en wat vereist ze van hen? Veertig dagen wachten we nu op die grote gebeurtenis van de Hemelvaart. We verwachten ze vanuit het Evangelie van de H. Johannes dat ons zegt dat gedurende de veertig dagen die volgden op Pasen Jezus niet ophield aan zijn apostelen te verschijnen... «Mocht uw hart niet verontrust worden», sprak Jezus. Op elk ogenblik mogen wij genieten van de zekerheid dat wij door God bemind worden. Op het feest van de Hemelvaart van Jezus is het goed te denken aan de H. Maagd Maria. We moeten proberen door te dringen tot de gevoelens van haar Onbevlekt Hart om met bewondering te beseffen wat er op de dag van de Hemelvaart van haar Zoon in haar omging en om te zien hoe zij ons het voorbeeld van navolging van Jezus geeft, om aldus in haar voetspoor tot het geluk van de Hemel te komen. De Kerk laat ons deze ochtend mediteren over de welbekende evangelietekst van de Goede Herder, een tekst die vandaag ronduit mishandeld wordt. Ik zal mijn ogen richten op de oevers van het meer van Tiberias waar uw goedheid, Jezus, zo duidelijk tot uiting kwam. Ik stel me teder en vroom de oevers van het meer voor in de mist van die mooie ochtend... Het vertrekpunt van de christelijke prediking is de vaststelling van de Verrijzenis van Jezus van Nazareth, de Koning en de Messias van de Joden. Het is een historische gebeurtenis die de apostelen en talrijke leerlingen meegemaakt hebben. Petrus en Johannes hebben Christus niet gezien in het graf, maar als bewijs hebben ze gezien dat Hij niet langer daar was. Dat is het bewijs van het lege graf… dat de modernisten, zeer ten onrechte, negeren! Op deze Goede Vrijdag zijn onze ogen en hart gericht naar het Kruis van Jezus Christus: de unieke, de onvergelijkbare, de centrale gebeurtenis in de geschiedenis van de mensheid. De H. Mis is de herdenking van het Kruis, ze is hiervan het sacrament. Onze eucharistische eredienst voert ons onfeilbaar naar de eredienst van het Kruis, naar de contemplatie van het Kruis. Het feest van Palmzondag viert de triomfantelijke ontvangst die Jeruzalem bood aan Onze Heer Jezus Christus, waarbij Hij als hun redder werd erkend. Heel Jeruzalem was vervuld van enthousiasme, maar enkele dagen later zal de menigte zich van Hem afwenden en de dood van Jezus eisen. Op deze vijfde zondag van de Vasten laat de Kerk ons mediteren over het ontroerend verhaal van de overspelige vrouw, waarin we zien hoe Jezus Schriftgeleerden en Farizeeën, zijn tegenstanders, in verwarring brengt door de weg te openen naar genade en barmhartigheid. De parabels van het Evangelie zijn schitterend door hun tederheid, hun diepgang, hun eenvoud, hun adel. Ze onthullen het morele en verstandelijke onderscheid van Jezus alsook zijn immense goedheid. God, zoals elke morgen aanbid ik U in het besef van uw onmetelijke Heiligheid en toch met een groot geloof in uw goedheid en grootmoedigheid tegenover mij, een zondaar die Gij tot deze morgen in leven hebt gelaten.... Gedurende de Vasten mediteert de Kerk over de grote etappes van Jezus’ leven. Ze vraagt ons dat wij ons zouden engageren in zijn voetspoor, want Hij heeft gezegd: «Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.» De Vasten zou een tijd moeten worden van bijzondere vriendelijkheid tegenover elkaar. De liefde door de glimlach, door de vriendelijkheid, in de gesprekken, de onderlinge liefdevolle uitwisselingen zijn meer waard dan gelijk welke boetedoening of tuchtiging. Het Evangelie van deze zondag spoort ons aan om te vechten tegen de duivel van de hoogmoed. Hoe kunnen we vechten tegen de bekoringen van de duivel? Door eerst vast te stellen dat de duivel in ons op twee manieren te werk gaat: hij verblindt ons over onszelf en over de anderen. Deze passage van het Evangelie waarin Jezus ons aanbeveelt onze vijanden lief te hebben spoort ons aan te mediteren over de zachtmoedigheid en nederigheid van Jezus’ Hart. Het Evangelie van de Zaligsprekingen is bijzonder beminnelijk. Om de Zaligsprekingen die Jezus ons leert werkelijk te smaken, is niets beter dan iemand in onze omgeving te zien en te bewonderen die ons sticht juist omdat hij of zij die zaligspreking beleeft en beoefent. De Opdracht van het Kind Jezus in de Tempel die we vandaag vieren was een akte van toewijding aan God van een “eerstgeboren” kind, volgens de joodse wet, dat wil zeggen volgens de voorschriften van de Almachtige God. Vorige zondag hebben we gezien hoe Sint-Paulus, door de Kerk te definiëren als mystiek Lichaam van Christus, ons een relationele kijk gaf op de Kerk. Vandaag spreekt hij ons over het mysterie van de liefde dat het Hart van de Kerk in vuur en vlam zet, helemaal zoals bij haar goddelijke Bruidegom. Vanwaar komt de definitie van de Kerk als Mystiek Lichaam van Christus? Het is de definitie die Sint-Paulus ons geeft in zijn Eerste Brief aan de Corinthiërs. Laten we nagaan waarom deze relationele visie van Sint-Paulus zonder enige twijfel de beste definitie is die men van de Kerk kan geven. De leerlingen wisten niet welk feest en welke beloning de Meester die God hen gegeven had voorbereidde! Maar kijk, ze zijn uitgenodigd in Kana op een bruiloft waarbij «de moeder van Jezus aanwezig was»... Waarom heeft de H. Geest de gedaante van een duif gekozen om zich te openbaren in die theofanie bij het doopsel van Jezus? Wat kon voor Johannes de Doper en de Joden van die tijd de aanblik van een duif betekenen? De komst van de Wijzen naar Jeruzalem is een openbaring van het hart. De Wijzen vragen koning Herodes waar de pasgeboren koning van de Joden te vinden is. En die heidenen, die mannen van goede wil die geleid door een ster gekomen zijn om hun Verlosser te aanbidden, deze zielen die naderden tot God, kwamen niet alleen in botsing met Herodes, maar met heel zijn omgeving.
De katholieke missie en haar missionarissen
Tijdens elke Mis moet men sterven om te leven
De verering van het Eucharistische Hart van Jezus en Maria
De Heilige Drie-Eenheid, bron en model van onze naastenliefde
Onze Moeder de Kerk wil ons naar de Hemel leiden
Van de Verrijzenis naar de Hemelvaart
Priesterlijke naastenliefde
De H. Maagd Maria, moeder van de schone liefde
Één Goede Herder voor één Kerk!
Verschijning bij het meer van Tiberias: Geloof - Hoop - Liefde
De bewijzen van de Verrijzenis van Christus
Met Sint-Jan het geloof terugvinden op paasmorgen
Christus heerst door het Kruis
De Eucharistie is de herdenking van het Lijden en de dood van Jezus aan het Kruis
Onze bescheiden plechtigheden raken het hart van God
De genade en de barmhartigheid
De parabel van de verloren zoon
Gods grootheid – mijn nietigheid
Jezus van gedaante veranderd
Godvruchtig en vurig zijn vasten houden
De strijd tegen de duivel
Nederigheid en vriendelijkheid
De Zaligsprekingen smaken
Het mysterie van de Opdracht van het Kind Jezus in de Tempel
Hymne over de liefde van Sint-Paulus
De Kerk, Lichaam van Christus
De glorie van Kana
De duif van de Heilige Geest en de Maagd Maria
De tegenstelling tussen het licht en de duisternis